Black Box Revelation - Staartje

Vorige week publiceerde ik een klein (foto)verslag van het heerlijke concert van Black Box Revelation. Waar ik echter nog niks over vertelde was de ontmoeting met Luce en haar zoontje Nicolas.

Voor ik een concert fotografeer sta ik al aardig op tijd op post voor het podium. Tenminste: als ik daar tijd voor heb en bijvoorbeeld niet nog een portret wil doen vooraf, want dan is het lopen van back- naar frontstage om het eerste nummer niet te missen… Maar aangezien ik bij Black Box Revelation dat portret pas deed NA het concert, stond ik die avond dus ruimschoots op tijd voor het podium tussen het publiek. In alle eerlijkheid: dat is het minst leuke deel van mijn job als concertfotograaf, want meestal verveel ik me tijdens dat half uur (of langer) wachten helemaal te pletter. Maar afgelopen zaterdag stond vlakbij me een jongedame met haar zoontje vol spanning te wachten op de start van het concert. Net zoals ik waren ze goed op tijd en hadden ze dus veruit de beste plek: helemaal vooraan, letterlijk aan de voeten van Jan Paternoster. (Lees verder onder de foto!)

Dat jeugdig enthousiasme is niet alleen zalig om te observeren, maar is soms ook een reality check: ondanks de vaak veel te korte nachten, de stress en het gejaag om op tijd te zijn, de uitdaging om telkens opnieuw met leuke beelden op de proppen te komen en alle andere uitdagingen van de job, besef ik op zulke momenten ook hoe mooi het is om zo veel concerten te kunnen bijwonen en vastleggen, en vooral ook wat een voorrecht het is om zoveel mensen te kunnen ontmoeten! UIteraard blijven de korte ontmoetingen met de artiesten ook altijd wel bij, maar als er zo een enthousiaste jonge knul (met even enthousiaste en trotse mama) de hele avond staat mee te brullen en te springen, dan is dat extra memorabel. Voor de zekerheid checkte ik tijdens het concert dus toch maar even of het ok was als zoonlief hier of daar mee op een foto zou verschijnen, want je weet maar nooit…

Na het concert maakte ik dus ook nog enkele snelle portretten zoals ik al zei. Toen ik daarna nog even aan de bar passeerde hoopte ik in stilte om nog eens bij moeder en zoon te kunnen polsen wat ze er van gevonden hadden, maar ik vermoed dat het al lang bedtijd gepasseerd was want ze waren intussen al verdwenen. Ik was dan ook aangenaam verrast toen ik enkele dagen later een berichtje vond in mijn Instagram inbox van mama Luce: ze had het silhouet van haar zoon herkend op één van de foto’s die intussen gepubliceerd waren op de socials van Het Depot en ze vroeg zich af of ze er één kon kopen. Een goeie verkoper zou haar simpelweg hebben doorverwezen naar mijn webshop vol limited edition prints, maar dat kon ik echt niet over mijn hart krijgen. Want geef toe: voor een negenjarige fan is er toch maar één waardige afsluiter van zo een memorabele avond? Een ECHT cadeau dus, al was het maar omdat jong geleerd ook oud gedaan is, en we daarmee alvast een toekomstige depot-ganger gevormd hebben. (Lees verder onder de foto!)

Op de kamer van Nicolas (of op die van de mama misschien?) prijkt nu met andere woorden een super unieke foto: een genummerde print (1/1) van een unieke Black Box Revelation foto, één waar hij zelf mee op staat! Als dat geen leuke herinnering is aan een memorabel concert…

Beste Nicolas: uit naam van de hele Depot-crew (en ongetwijfeld ook de Black Box crew): We think we like you!! En bij je volgende Black Box concert gewoon meenemen die print, Paternoster zal hem ongetwijfeld nog wat unieker kunnen maken ;-)

Om mijn slecht verkopersschap alsnog een beetje goed te maken: check zeker ook even mijn webshop, wie weet sta je zelf ook ergens op een limited edition…

C U soon,

Roel