Douglas firs

Voor Herent en omstreken wordt het stilaan een traditie: op het einde van de zomer wordt de Mollekesberg omgetoverd tot een Uber-gezellig familiefestivalterrein. Met tal van activiteiten is dit een week lang de place to be. Sport en spel, filmvoorstellingen, familie-camping, maar vooral dus ook enkele leuke concerten. Met enig schaamrood op de wangen moet ik toegeven dat ik er nog nooit geweest was. Dat het hele gegeven plaatsvindt op pakweg honderd meter van mijn deur is zeker geen verzachtende omstandigheid... (Lees verder onder de foto’s)

Maar gisteren heb ik die inschattingsfout recht getrokken, want voor de "concert-avond" zakte ik, samen met heel wat streekgenoten, ook af naar "de wei". Die wei moet overigens een van de mooiste festival-terreinen zijn van het land. Via een kasseiweg en parking in het veld, kom je na een korte wandeling door het bos op het Mollekesveld: een open plek tussen de bomen. Die bomen zijn getooid met lantaarns, het terrein is rijkelijk voorzien van barbecues waar je zelf aan het grillen kan. Met hooibalen, strandstoelen, tenten en de juiste verlichting krijg je meteen bij aankomst al het gevoel in een soort van idyllisch sprookje beland te zijn. Het mooie weer helpt ook natuurlijk. (Lees verder onder de foto’s!)

Aan de rand van die open plek staat een klein podium met daarvoor een aantal strandstoelen en hooibalen die je één ding doen vermoeden: dit wordt een unieke concert-ervaring. De programmatie kan niet beter gekozen zijn voor de setting: eerst The Me in You en daarna de sterke country en bluesrock van Douglas Firs. (Lees verder onder foto)

Beiden waren voor mij geen onbekenden. Ik had ze allebei al mogen aanschouwen in, hoe kan het ook anders, Het Depot. Ik wist dus perfect wat ik zou krijgen en geen van de jongens en meisjes stelde teleur. Wie pompende beats of harde gitaren verwachtte was eraan voor de moeite, maar daar was dit echt niet de setting voor. Beide bands zijn schoolvoorbeelden, wat mij betreft althans, van muziek die "moeite kost". "Luister-muziek" pur sang. Maar wie die moeite kan opbrengen om er letterlijk en figuurlijk voor te gaan zitten en zich onder te dompelen in wat er zich op het intieme podium afspeelt, zal merken dat dit grote klasse is. (Lees verder onder de foto’s!)

Enkele pubers die wat last hadden van profileringsdrang strooiden wat roet in het eten voor Douglas Firs: als je probeert een wei onder te dompelen in de sfeer van één van je breekbaarste en mooiste nummers, zijn luidruchtige tieners niet wat je nodig hebt. Maar frontman Gertjan Van Hellemont loste dit tactisch op met een goed geplaatste opmerking. Met een ietwat gedeukt ego dropen de kinderen af en daarna kon de set verder zoals het hoorde: ingetogen, breekbaar en toch sterk! (Lees verder onder de foto)

In de iets uitgebreidere "club-samenstelling" zag ik Douglas Firs eerder in het gezelschap van Simon Cassier (Balthazar) en Laurens Billiet, gisteren bleef het beperkt tot het trio van de broertjes Sem en Gertjan, vergezeld van Roos Denaeyer. Die laatste, aka Rosa Butsi, heeft wat mij betreft een heuse transformatie doorgemaakt met Douglas Firs. Waar ze bij hun passage in Het Depot nog een tikkeltje onwennig, maar muzikaal niet minder sterk, overkwam was het plaatje gisteren helemaal af. De slide-gitaar-solo's werden ten zeerste gesmaakt door het publiek. (Lees verder onder de foto’s)

Kortom: wie volgend jaar nog wat verlofdagen te spenderen heeft in augustus raad ik aan wat tijd vrij te houden voor Mollekesfest. In de tussentijd mogelijkheden zat om Douglas Firs te checken, je gaat er geen spijt van hebben.

Tot snel!

Roeland