Drie op een rij, daar ben ik mee bezig. Het begon donderdag met Admiral Freebee, gisteren (vrijdag) was het de beurt aan Emma Bale. Een totaal ander genre en dus ook een totaal ander publiek, maar daardoor zeker niet minder leuk! Om het mezelf niet altijd te gemakkelijk te maken, besloot ik dat ik wel voor een portret zou gaan. Het management van Emma stemde meteen in, maar liefst voor een foto met de hele band. Hoewel ik dat helemaal begrijp en op zich ook wel leuk vind, heb ik al hier al meermaals geschreven dat dat lastige foto’s zijn: plaatsgebrek zorgt ervoor dat die bandfoto’s bijna niet anders kunnen dan tegen een lelijke stenen muur backstage, en laat dat nu net de look zijn waar ik een hekel aan heb…

Maar toen ik rond 19u toekwam en even polste bij haar tourmanager, bleek dat het plan veranderd was en dat Emma met plezier in haar eentje wou “poseren”. Het ideale scenario dus, want ik kon gaan voor de “studiolook” waar ik van hou. Business as usual was het dus: twee minuutjes tijd vlak voor de start van de show. Erop of eronder. Het hangt dan wat af van de persoon in kwestie en de vibe van het moment. In dit geval besloot ik om heel weinig instructies te geven: Emma viel meteen in een bepaalde pose en uitdrukking en dan beslis ik meestal om daar niet te veel aan te veranderen. Kwestie van het niet ongemakkelijk te maken of zo. In sommige gevallen (meestal eigenlijk) maak ik dan ook maar enkele shots: soms letterlijk maar één of twee, soms vijf… Maar omdat ik met een nieuwe camera werk en dat toch altijd even wennen is, nam ik het zekere voor het onzekere en fotografeerde ik wat meer dan anders, waardoor ik thuiskwam met een vijftiental portret-shots. De serieuze look was duidelijk een bewuste keuze van Emma, maar zoals het zo vaak gaat ben ik achteraf het meeste fan van de ontspannen lach die tussendoor even niet onderdrukt kon worden. Kortom: een spontane momentopname en dat is waar het om gaat…

Over het concert zelf (of toch het stuk ervan dat ik zag want ik ging halfweg mijn “studio” al ontmantelen backstage) kan ik kort zijn: steengoed. Wat een stem en wat een talent! Een onverwacht emotioneel moment deed zich voor toen Emma in het publiek haar grootmoeder in de gaten kreeg. Ondanks de krop in haar keel herpakte ze zich heel snel, wat zorgde voor een heelijk ontwapenend en krachtig moment in de show. Chapeau! Ik kijk nu al uit naar de volgende keer dat ik ze aan het werk kan zien!