Experimentjes
Nu het concertseizoen voorbij is, krijg ik af en toe iet wat ik voordien altijd te weinig heb: tijd! Dat is een beetje relatief, want die gewonnen tijd zit uiteraard ook weer direct vol met andere opdrachten. Beleuvenissen here I come bijvoorbeeld! Maar toch: af en toe kom ik er gelukkig toe om dingen aan te vatten die ik al VEEL te lang loop uit te stellen. Films ontwikkelen bijvoorbeeld! (Lees verder na de foto’s!)
Ik had het hier al af en toe vermeld, dat ik weer zin had om af en toe analoog te werken. Met filmrolletjes dus. Uiteraard niet bij betaalde of commerciële opdrachten, maar gewoon voor mezelf. Omdat ik het af en toe beu ben om altijd achter mijn pc te zitten en omdat ik nood heb aan wat meer “verrassing” in mijn werk. Niks zo leuk dan moeten wachten op het ontwikkelen van een filmrolletje om te zien of dat ene shot nu wel of niet gelukt is. Of sterker nog: niks leukers dan vergeten wat je eigenlijk gefotografeerd had om dat dan opnieuw te ontdekken als je eindelijk het ontwikkelde negatief in handen hebt! (Lees verder na de foto’s!)
Dat ontwikkelen van die filmrolletjes doe ik trouwens wel zelf, dus ik heb weinig excuses om te verantwoorden waarom het zo lang duurt. Ik schiet voorlopig enkel analoog zwartwit en dat kan ik perfect zelf ontwikkelen. Sterker nog, ik moet met het schaamrood op de wangen bekennen dat dat eigenlijk helemaal niet zo lang duurt: op pakweg een kwartiertje heb ik een rolletje ontwikkeld als ik alles meereken. Als ik digitaal werk duurt het maken van backups, catalogeren en verwerken van de shots soms langer. De negatieven moeten wel nog ingescand worden (afdrukken van prints doe ik vooralsnog niet zelf) om er echt mee aan de slag te kunnen. Het ultieme einddoel blijft wel om ook zelf terug afdrukken te printen en zo de computer helemaal buiten spel te laten, maar daar komt net iets meer bij kijken (tijd, geld en ruimte om kort samen te vatten). Dus voorlopig blijft het nog even bij analoge films ontwikkelen en die dan inscannen en digitaal afwerken. (Lees verder na de foto’s!)
De foto’s bij dit artikel zijn een beetje een mix van vanalles (allemaal geschoten op Kodat TMAX 400 film). Tijdens de COVID-periode trok ik met kameraad Dimi enkele keren op pad door Leuven en toen besloot ik al mijn oude Mamiya middenformaat camera nog eens te proberen. Bij deze, nu twee jaar later eindelijk de eerste films van die foto-tripjes ontwikkeld zijn, kan ik bevestigen dat die intussen ongeveer 40 jaar oude camera het nog altijd feilloos doet! (Lees verder onder de foto’s!)
Omdat ik wist dat die camera het dus nog deed, nam ik hem onlangs ook mee naar een trouwfeest waar ik met Hanne te gast was. De Hanne van de houtskooltekeningen en van de leuke expo die je nog kan bezoeken op 24 en 25 juni, doch dat geheel terzijde. Van fotograferen kwam (uiteraard) weinig of niks in huis (er was namelijk spijs en drank in overvloed), maar toch ben ik blij met enkele analoge snapshots. Met mijn iPhone zou ik niet beter gedaan hebben en het feit dat het nu analoge snapshots zijn waar de nodige ambacht voor nodig was, maken ze meteen net dat tikkeltje leuker voor mij…
Eer ik analoge concertfotografie lever waar ik kwalitatief tevreden mee ben zal er nog wat meer geëxperimenteerd moeten worden, maar deze eerste voorzichtige poging bij het concert van K.Zia (dochter van Zap Mama) motiveert me in ieder geval voldoende om niet meteen op te geven…
Intussen liggen er nog een tweetal rolletjes te wachten om ontwikkeld te worden en worden de volgende exemplaren ook al vol geschoten. More to come dus!
C U Soon,
Roel