Ik en beestjes...
Enkele dagen geleden gaf ik al wat tips over wat waarschijnlijk mijn nieuw persoonlijk project zal worden. Portret, geen contact met andere mensen, ver buiten mijn comfort zone,…. Enkele lezers dachten meteen aan natuurfotografie of portretten van dieren of iets van die strekking. Had gekund. Hoewel? (Lees verder onder de foto!)
Ik heb in mijn carrière als fotograaf heel wat verschillende soorten opdrachten gedaan en er zijn weinig takken van fotografie waar ik me nooit aan gewaagd heb. Hoewel ik pas de laatste jaren veel kieskeuriger geworden ben in de opdrachten die ik nog aanneem, zijn er toch enkele disciplines waar ik altijd al voor bedankt heb. En jawel hoor: natuurfotografie is er zo één.
Toen de zoon nog interesse had voor bezoekjes aan de zoo in plaats van playstations of nintendo nam ik wel mijn camera mee naar de dierentuin, maar verder ben ik nooit geraakt met natuurfotografie. Op zich is dat trouwens best opmerkelijk, want als kind verslond ik zowat alle natuurboeken uit de plaatselijke bibliotheek, en als vroege tiener was ik zelfs lid van een natuurvereniging. Toegegeven, dat was voor ik interesse kreeg in biologie van de andere soort…. (Lees verder onder de foto!)
Intussen heb ik twee kwaliteiten ontwikkeld die absoluut niet compatibel zijn met natuurfotografie: ik heb een hekel aan vroeg opstaan en ik heb geen geduld. Als kers op de taart ben ik sowieso ook geen buitenmens. Kortom: de hel zal nog eerder bevriezen dan dat ik dagenlang in een schuilhutje of onder een struik zal kruipen voor een foto van een vogel of andere fauna. De foto’s van de eekhoorn en de vogel (Vlaamse gaai??) zijn echt de enige beestjes die ik kon vinden in mijn archief en die kwamen zonder al te veel moeite eten van de broodkruimels op de tuintafel in een of ander vakantiepark (Lees: met een joekel van een ochtendhumeur gefotografeerd van achter het raam en vanuit de zetel). Twee foto’s op meer dan een kwart miljoen shots in totaal, en echt WILD kan je ze moeilijk noemen. Mijn punt is wel bewezen: ik ben GEEN natuurfotograaf. (Lees verder onder de foto!)
Maar net daarom heb ik wel een enorme bewondering voor fotografen die dat wel kunnen en ik kan dus ook niet zeggen dat het me niet interesseert. Sterker nog: bij elke citytrip naar Londen die ik in het verleden deed (en dat waren er al wel wat) maakte ik steevast tijd voor een bezoekje aan de expo “Wildlife Photographer of the Year”. Die loopt voor een groot deel van elk jaar in London en is echt de moeite waard. Zelfs voor mensen die niet per se interesse hebben voor natuur en / of fotografie: zeker doen als je de kans hebt! De beelden zijn stuk voor stuk meesterwerken in hun genre en vertellen verhalen over de wereld rondom ons. Verhalen die jammer genoeg even vaak schrijnend zijn als hartverwarmend.
Die citytrips zullen nog even moeten wachten denk ik, maar van zodra het weer kan heb je bij deze alvast een mooie tip voor in je reisplanning!
Stay safe / sane!
Roel