Kater
Daar ben ik weer. Het was even geleden, ik weet het. Het excuus is zo oud dat ik het zelfs niet meer ga benoemen. Maar de concerten van gisterenavond waren te zeer de moeite om ze niet te vernoemen: Shaka Shams, Bluai en ILA (oftewel: De Nieuwe Lichting) passeerden de revue. (Lees verder onder de foto’s)
Bluai
ILA
Shaka Shams
Zowel muzikaal als op fotografisch vlak een heerlijke avond dankzij bakken vol jong talent dat op de koop toe ook nog eens wou poseren voor een portret. Geen enkele reden dus om een kater over te houden aan dit festijn. En toch… (Lees verder onder de foto's)
Toch sta ik vandaag op met een katertje. Een kleintje en één van de spreekwoordelijke soort, maar het is er één. Niet omdat het weer veel te laat werd aan de toog, want dat was zeker niet het geval (toegegeven: het had gekund), maar omdat ik voor de zoveelste keer in mijn carrière geconfronteerd werd met de kortzichtigheid en afgunst van anderen. (Lees verder onder de foto)
Zelf heb ik, ondanks mijn stilaan ietwat gezegende leeftijd, nog altijd de naïviteit en het enthousiasme van een puber. Alles wat ik doe als fotograaf is met slechts één beweegreden: interesse voor de mensen rondom mij. Uiteraard fotografeer ik meer dan geregeld mensen die daar zelf om vragen (en betalen), dus in die gevallen zou je kunnen zeggen dat het vanuit “economische motivatie” is, maar dan nog…
In mijn “vrij werk” (de fotografie die ik doe zonder dat ik daarvoor betaald word) laat ik me helemaal leiden en inspireren door wat me fascineert in mensen. Het portret-project met de vrijwilligers van Het Depot kwam er bijvoorbeeld niet uit financiële overwegingen, maar omdat ik die mensen gewoon zo warm en boeiend vind. Het magazine met concertfotografie dat ik maakte was een cadeau voor de vaste medewerkers van Het Depot. De portretten van artiesten die ik af en toe doe voor of na een concert komen er niet omdat ik er geld mee wil verdienen (want dat gaat heus niet gebeuren) maar omdat het mensen zijn die mij met hun muziek inspireren om ook mijn ding te blijven doen. (Lees verder onder de foto)
Voor wat het waard is en als advies voor jonge, startende fotografen: als winstbejag nog maar een deel van je motivatie is, dan is concertfotografie en alles wat er rond hangt zowat de slechtst mogelijk carrière-move die je kan maken. Althans volgens mij, anderen zullen misschien iets anders beweren. Want voor alle duidelijkheid: als fotograaf in Het Depot (en veel andere clubs) word je alvast niet betaald. Cultuur, besparingen,.. Je herinnert je vast de nieuwsberichten nog wel. Gelukkig brengt mijn webshop intussen genoeg geld op… om af en toe mijn parkingticket mee te betalen. Maar da’s helemaal ok. Een warm hart voor muziek, cultuur en de mensen die dat mogelijk maken is meer dan genoeg motivatie voor mij.
Maar terug naar de oorsprong van de kater. Want op één of andere manier ben ik altijd teleurgesteld in de mensheid (of in dit geval toch een klein, fotograferend deel ervan) als ik merk dat niet iedereen mijn overtuiging en idealisme deelt, maar dat we elkaar nauwelijks het licht in de ogen gunnen. Gisteren, voor de concerten begonnen, werd ik aangesproken door een andere fotograaf over het feit dat ik “wel heel erg actief” ben. Zoals in: “Back off, ik wil mee-surfen op je golf” of zoiets. Dat was voor ik overspoeld werd met straffe verhalen over grote festivals, mededelingen over drukke agenda’s vol klinkende namen en opgeluchte statements dat er gelukkig wel ook goed verdiend werd. Maar ik moet dimmen blijkbaar…
Hoewel ik weet dat dit soort afgunst niet ok is en eigenlijk mijn koude kleren niet zou mogen raken, ben ik het type dat hier nog nachten van gaat wakker liggen. Het type dat ineens ook maar wat concerten en portretten geschrapt heeft. Kater dus. Niet van het bier.
C U Soon,
Roel