Luka Bloom
De uitverkochte depot-shows worden netjes aan elkaar geregen de laatste tijd. Vorige week Absynthe Minded, Peter Hook en Lieven Scheire. Tussendoor waren er Danko Jones en The Mad Caddies waarvoor ik allebei paste, een mens moet slapen af en toe. Die Danko Jones liet ik overigens met pijn in het hart schieten, want enkele jaren geleden was Danko mijn allereerste depot-concert als fotograaf. Maar af en toe moet je keuzes maken in het leven: slapen dus.
Maar deze week begon alweer met een serieuze naam: Luka Bloom. Qua genre niet echt helemaal mijn ding, maar ik was benieuwd genoeg om met de camera af te zakken naar Het Depot. De lange rij fans voor de deur bewees dat ik niet de enige was. De fans waren overigens niet de enige enthousiastelingen, want Sabrina Dinan, de dame die het voorprogramma voor haar rekening nam, was naar eigen zeggen zonder twijfel de grootste fan en stond dan ook te blinken als een kerstboom gedurende haar hele optreden. Mooi om te zien (en te horen). (Lees verder onder de foto)
Mr. Bloom zelf stelde evenmin teleur, zo bleek uit de vele reacties achteraf. Zelf hield ik het ook deze keer bij de eerste drie nummers. Wie hier geregeld mijn artikels leest zal merken dat dat stilaan een trend wordt, maar het zou je anderzijds ook niet mogen verbazen. Het is namelijk een algemene regel in eender welke zaal of club: tenzij er iets anders wordt afgesproken, fotograaf je enkel de eerste drie nummers en gebruik je nooit een flits. Vroeger vond ik dat een beperking, tegenwoordig weet ik dat ik na drie nummers meer dan genoeg beeldmateriaal heb en steek ik met plezier mijn camera weg zo vroeg in de show. (Lees verder onder de foto)
Maar gisteren hielp Luka Bloom zelf me toch een handje, gewoon voor de zekerheid waarschijnlijk. Het tweede nummer, “Thanks for bringing me”, droeg hij op aan alle “medewerkers van het Depot”. Ik voelde me een heel klein beetje aangesproken, maar voelde toch de bui al hangen. Hij had al van het begin van de show, drie minuten eerder dus, enkele niet mis te verstane blikken in mijn richting geworpen. Maar na het tweede nummer werd ik aangesproken en was er geen twijfel mogelijk: hij houdt niet van fotografen, ook niet als zo voor dat oh zo sympathieke Depot werken. Hij wees in mijn richting: “You, you have enough now. I have a face for radio, not for pictures". Zijn woorden, niet de mijne, want ik vond dat het ook visueel allemaal best meeviel. (Lees verder onder de foto)
In ieder geval: het is duidelijk dat Bloom niet graag in beeld verschijnt. Ik hou het hier dus, spontaan (en ook een beetje als statement, laat ons eerlijk zijn) bij een, laat ons zeggen “alternatieve” selectie aan foto’s. De gewone foto’s, waar hij dus WEL normaal op staat, hou ik nog even voor mezelf. Kwestie van iets te hebben voor bij een speciale gelegenheid zoals, ik zeg maar iets, een expo of zo…
C U Soon,
Roel