Parijs met de analoge camera
Ik heb een nieuwe beste vriend: mijn analoge Minolta SRT-101 camera! Het ding stond hier al jaren op een kast in de woonkamer tussen enkele andere vintage camera’s. Camera’s waarvan ik vond dat ze leuke decoratie zijn, maar nooit dacht dat ze nog zouden werken. Maar onlangs besloot ik toch om eens op zoek te gaan naar batterijen voor die Minolta. Want het ding ziet er quasie nieuw uit dus je wist maar nooit of het nog zou werken. Het vinden van geschikte batterijen voor dergelijke camera’s is vaak een beetje een zoektocht omdat de formaten en exacte voltages niet meer bestaan, maar in dit geval vond ik redelijk snel een werkbaar alternatief. Kleine disclaimer misschien voor ik verder ga: dit artikel is voor en door de echte fotografie-nerd, maar ik zal mijn best doen om het luchtig te houden… Onder elke foto lees je waarom ik net dat beeld wilde vastleggen… (Lees verder onder de foto’s)
Een verdoken zelfportret in de metro. De lichtgroene schijn van de lelijke TL-lampen in combinatie met de onderbelichting in het donkere station, zorgen voor een heerlijke tristesse in zulke beelden… De zachte kleuren van de Kodak Portra film helpen hierbij enorm.
Het harde contrast in direct zonlicht is altijd een uitdaging voor belichting en kleurweergave, maar ook hier blijven alle tinten mooi zacht dankzij de film…
Lang verhaal kort: op het eerste zicht leek die Minolta nog te werken eens er batterijen in zaten. Waarmee ik bedoel: het naaldje van de lichtmeter leek correct te reageren en aan de ”kliks” te horen leek ook de sluiter het nog te doen. Mijn enthousiasme was intussen groot genoeg om er een film mee vol te schieten. Die schoot ik vol in Leuven, maar ik verknalde hem door mijn eigen stommiteit: ik dacht dat er 36 foto’s op het rolletje zaten maar dat bleken er maar 24 te zijn. Want toen ik na 24 beelden het mechanisme verder draaide trok ik de film aan flarden, want die was helemaal afgerold intussen. Zure en dure fout, want niet alleen wist ik nog altijd niet of de camera het nu echt deed, maar zo een film kost al gauw 20 euro tegenwoordig. (Lees verder onder de foto’s)
Twee bijna identieke beelden: het bovenste deed ik analoog, het onderste is met de moderne, digitale camera. Beiden onbewerkt, op correctie van contrast na. Het onderste, digitale beeld is technisch op zich beter (scherper, meer detail en neutrale kleuren), maar het bovenste analoge beeld heeft een “korrelstructuur” en mooie zachte tinten die je digitaal enkel kan nabootsen met filters of nabewerking. De sfeer van het bovenste beeld, zonder nabewerking recht uit de camera, is wat ik zo lang gemist heb in mijn werk! Sommigen zullen het gewoon “onscherp” noemen, maar die mooie zachte kwaliteit van een beeld is voor mij wat analoog zo mooi maakt… Toegegeven: de aanwezigheid van de man met de hoed in het onderste beeld zorgt er wel voor dat dit het sterkere beeld is!
Ook hier weer een serieuze uitdaging door het felle, contrastrijke tegenlicht van de zon. Maar ook hier krijg je een heerlijk, zacht en mooi doortekend beeld zowel in de lichte als in de donkere delen van de foto.
Hier jeukten mijn muisvingers om toch om te zetten naar zwartwit, maar ik weersta aan de drang! Kijk hoe mooi die kleurtinten zijn!! Van deze (Schotse!!) verkoper kocht ik trouwens een heerlijk oud fotokadertje. Raad eens welke foto DAAR in zal gaan…
Afgelopen weekend in Parijs deed ik dan maar een nieuwe poging, een beetje met een dubbel gevoel. Want het was perfect mogelijk dat er door een of ander defect helemaal niks van terecht zou komen, wat zou betekenen dat ik geen enkele foto zou overhouden aan dit tripje. Vandaar dat ik tussendoor toch ook wat digitaal werkte (zie het vorige artikel) en dus met twee camera’s over mijn schouder door Parijs trok. (Lees verder onder de foto’s)
De warme tinten in dit beeld komen extra mooi tot hun recht op de Kodak Portra film die ik gebruikte. De onscherpe vlekken op de voorgrond zijn de letters op het raam waardoor ik fotografeerde voor extra diepte in de foto…
Woefie, volgens mij heet ze Josephine maar dat is een pure gok, werkte perfect mee. Warme tinten en aangenaam zacht, hier vooral ook in de onscherpe achtergrond. Meer retro dan dit wordt het niet…
Soms moet je gewoon geluk hebben met wie / wat er voor je lens passeert. Maar dan is het uiteraard wel belangrijk om snel genoeg te zijn om het moment te vatten. Dankzij de camera met betrouwbare lichtmeter lukt dat nu ook terug analoog!
Dit beeld ga je zeker nog terugzien in zwartwit, maar hier toch nog even in kleur. De gedempte kleuren benadrukken mooi de sfeer van het kerkhof…
Vandaag, vrijdag en dus vijf dagen later, was de film ontwikkeld in het labo en was ik eindelijk aangenaam verrast: een hele film vol met, deze keer dus 36, perfect belichte beelden! Dit is dus na bijna twintig jaar mijn eerste, volledig werkende analoge kleinbeeld-camera! Waarom dit een “big deal” is voor mij? Je zou intussen al lang moeten weten dat analoge fotografie heel erg diep in mijn hart zit. Ik deed dan ook al vaker wat experimenten en testjes met andere camera’s die ik hier heb. Maar dat was altijd met een zogeheten “middenformaat” camera: top camera, maar heel erg log, zwaar en traag om mee te werken. De grote negatieven maken het niet alleen nog duurder, maar beperken ook het aantal beelden per rolletje. Op de koop toe heeft die middenformaat camera geen ingebouwde lichtmeter. In mensentaal: het was altijd wat gokken om de foto’s niet te licht of te donker te maken. Zoals in: meestal maakte ik eerst een testshot met een digitale camera, ofwel was het gewoon een kwestie van gokken, met alle gevolgen van dien. Een externe lichtmeter heb ik ook, maar is zowaar nog omslachtiger om mee te werken. Maar dus: dankzij de “nieuwe” werkende Minolta camera heb ik eindelijk een analoog toestel waarmee ik bijna even snel kan werken als met mijn digitale camera’s en ook de belichting perfect kan inschatten zonder veel gedoe! (Lees verder onder de foto’s)
Het ene eerbetoon aan “Invader” naast het andere. Op deze plek was ooit de allereerste Space Invader van de kunstenaar te zien. Helaas intussen verdwenen, maar het blijft een magische plek. Ik nam bewust nog net de paraplu van de voorbijganger mee in beeld: extra diepte en past mooi bij de rauwheid en tristesse die sommige streetart in zich draagt…
Vinage Space Invader, bijna onzichtbaar tussen de tags en graffiti. De analoge vibe van de gebruikte film kan haast niet toepasselijker…
Hanne op de voorgrond “flasht” de bijna onzichtbare Space Invader die subtiel bekeken wordt door het grote streetartwork van een andere kunstenaar.
Geïnspireerd door het werk van fotograaf Saul Leiter, schoot ik dit beeld in de gauwte terwijl we in een restaurant stonden te wachten op een plekje. Omdat ik door een aangedampte ruit fotografeerde wordt het beeld bijna abstract als je niet goed kijkt…
Nog meer geïnspireerd door dezelfde Saul Leiter maakte ik dit beeld. Het was buiten bijna helemaal donker en ik zag licht van een metrostation vallen door deze matglazen panelen bedekt met graffiti aan de ingang van de metro. De blauwe schijn van de schemering buiten, het groen van de graffiti en de warmere gloed doorheen het glas linksboven in beeld: perfect voor een vintage analoge film!
Deze foto maakte ik in de gauwte tijdens het oversteken en eigenlijk om de film vol te schieten. De reflectie van de natte straat, het rode licht en de warme gezelligheid achter de ramen van het café vatten voor mij grotendeels de essentie van zo een trip samen: dwalen door de straten, indrukken opdoen en geregeld de innerlijke mens gaan versterken…
Ik zeg wel “bijna even snel”, want scherpstellen moet wel manueel gebeuren en vergt dus nog net iets meer tijd. Maar analoge straatfotografie is vanaf nu perfect mogelijk en dat is dus ook exact wat ik deed in Parijs. Hoewel het verre van kunstwerkjes zijn, stel ik jullie bij dit artikel met veel plezier de resultaten voor! Voor de volledigheid en ter mijner verdediging: dit zijn zogeheten “preview scans” en dus nagenoeg onbewerkte foto’s. Ik heb de negatieven ingescand aan redelijk lage resolutie en de enige bewerkingen die ik erop deed zijn:
Wegwerken van stofvlekjes (die je altijd krijgt als je negatieven inscant)
Correctie van het contrast om zowel de lichte als donkere delen van het beeld terug te krijgen zoals ze horen, want bij het inscannen verlies je dat contrast vaak
Dit proces van “preview scans” maken doet me trouwens beseffen dat dit de grootste uitdaging zal worden: correcte en waarheidsgetrouwe scans maken! Want het hybride proces van analoog fotograferen en daarna digitaal scannen en “afwerken” is nieuw voor mij en ik besef dat “gewoon inscannen” niet bestaat. Want een goeie scanner is een beetje zoals een camera: je kiest zelf belichting en kleurweergave en het is dus best wat zoeken naar de optimale instellingen. Want de reden waarom ik analoog wil werken is net om het typische karakter van die oude filmrolletjes in mijn werk te krijgen. Dus het is de bedoeling om de negatieven zodanig in te scannen dat dit karakter aanwezig blijft en om het beeld zeker niet te “neutraliseren” bij het inscannen. Daar zal zeker nog wat tijd en zoekwerk aan te pas komen, maar deze eerste onbewerkte resultaten maken me wel hoopvol.
Verder blijft het, zoals ik ook al aangaf in mijn vorige artikel, wennen voor mij om dit soort straatfotografie in kleur te doen, want mijn hart neigt altijd naar zwartwit. Maar de mooie, zachte kleuren van de Kodak Portra film die ik gebruikte hier zijn te mooi om zomaar om te zetten naar zwartwit.
Het zal intussen wel duidelijk zijn: ik kan niet wachten om opnieuw naar Parijs te trekken! Dat zal zeker en vast opnieuw met de analoge Minolta zijn, mijn voorraad filmrolletjes ligt alvast klaar. Hou deze blog en mijn sociale media dus zeker in de gaten als je deze foto’s leuk vindt, want er komt veel meer van dit! Maar laat vooral weten wat jij het mooiste vindt: analoog of digitaal?
C U soon,
Roel