Pearl Jam - Vs.
Je ziet ze om de haverklap verschijnen: challenges! Je kan je Facebook of Instagram niet opendoen of je wordt uitgedaagd, al dan niet ter ondersteuning van de goeie zaak. Vaak “steun” je een of ander goed doel omdat je door deel te nemen aan de challenge “het probleem onder de aandacht brengt”. Meestal laat ik die challenge-trein vrolijk aan mij voorbij gaan: je helpt geen zieke hondjes door een tekstje te kopiëren naar je Facebook-tijdlijn, hongerige kindjes krijgen niks meer door een foto op een obscuur Instagram-account te liken. Dus: nee ik heb ook nog nooit een emmer ijswater over mijn hoofd gekieperd, ben nog nooit uit mijn rijdende auto gestapt om een dansje te doen en heb nog nooit geplankt op een anti-ramkraak-paaltje.
Ik had intussen ook al wel gemerkt dat er verdacht veel platen-covers te zien waren op Facebook en jawel hoor: een platenchallenge! Begrijpbaar, iedereen zoekt in deze tijden een bezigheid. Het duurde dan ook niet lang eer ik ook “uitgedaagd” werd om mijn tien “levensveranderende platen” te delen. Eigenlijk zeggen de challenge-regels (wie bedenkt die eigenlijk?) dat ik dit op mijn persoonlijk facebookprofiel moet doen. Maar hey, als concertfotograaf is mijn agenda (en bijgevolg ook deze blog) voorlopig nog wel even leeg, dus als ik tien artikels op mijn blog kan schrijven dankzij deze challenge… Kortom: challenge accepted, here we go! (Lees verder onder de foto).
Pearl Jam - Vs.
Hoewel ik alweer enigszins relativerend moet beginnen: er zijn best wel wat gebeurtenissen te bedenken die echt mijn leven veranderd hebben, maar het beluisteren van een muziekalbum zou ik toch net iets minder ingrijpend willen noemen. Maar ik ben de pret aan het bederven, I know… Album nummer 1 dus: Vs. van Pearl Jam.
Waarom? Omdat dit de allereerste CD was die ik ooit kocht. Geheel terzijde: dit bewijst mijn jeugdigheid, willen we dat afspreken (het album kwam uit in 1993)? Geen idee waarom mijn allereerste, ongetwijfeld zuurverdiende, album eentje van Pearl jam werd, maar spijt heb ik er nooit van gehad. Dat ik een gitaarrock-fan ben wist je ongetwijfeld al, dus echt verbazen zal deze keuze niet. Of dit album muziek-technisch ook een plaats waard is in dergelijke top tien laat ik in het midden, maar als allereerste aanschaf mocht hij hier zeker niet ontbreken in mijn lijst.
Die aanschaf gebeurde trouwens in een of ander obscure tweedehands-zaak in Hasselt, en zou voor mij nog jarenlang geboekstaafd worden als “de stink-cd”: de vorige eigenaar van het kleinood moet een verstokte roker geweest zijn of volgens mij misschien wel het boekje met lyrics gebruikt hebben om zijn tabak in te stokkeren, want het ding heeft jarenlang mijn cd-kast voorzien van aroma’s van teer en groene Michel.
Stinken dus, maar dat was op een of andere manier ook best wel toepasselijk voor dit icoon van de jaren negentig grunge-rock. Want gitaarrockers moeten af en toe een beetje stinken. Imago en al, je snapt het wel…
Stay safe / sane!
Roel