SX Unplugged - Ik kan het niet laten
Dat ik intussen niet meer aan mijn proefstuk toe ben als het gaat over (concert)fotografie zal intussen wel duidelijk zijn. De foto-opdrachten die ik doe zorgen heel zelden nog voor stress en, zonder arrogant te klinken, ik weet dat ik er altijd wel in slaag om het gewenste resultaat te leveren. Bij portretsessies die ik doe voor particulieren is het fotograferen zo een tweede natuur geworden dat ik me enkel nog focus op de leuke sfeer en relaxte vibe tijdens de sessie.
SX - Stefanie Callebaut en Benjamin Desmet
Ook bij een concert weet ik dat er heel veel fout moet gaan eer ik geen acceptabele foto’s zou kunnen aanleveren. Ik heb jaren geleden alle overtollige materiaal uit mijn tas gebannen omdat ik weet dat ik met één camera en mijn drie vaste lenzen alles heb wat ik nodig heb. Sterker nog: ik heb uiteraard maar één lens nodig, de rest is puur voor wat variatie. Voor alle duidelijkheid: ik werk nooit met zoomlenzen, dus als ik “meer of minder” in beeld wil, dan moet ik fysiek switchen naar een andere lens. Dus zelfs met één van die vaste lenzen kan ik perfect een heel concert fotograferen, maar dan zou ik enkel close-ups of net wide shots hebben, dus daarom heb ik er altijd drie bij. Maar soit: voor in het worst case scenario heb ik ook nog een backup camera bij maar die wordt dus nooit gebruikt als alles goed gaat. (Lees verder onder de foto’s)
SX Unplugged - Het Depot
SX Unplugged - Het Depot
Dit alles om maar te zeggen dat ik voor de meeste opdrachten mijn routine en flow wel gevonden heb. Je zou dus denken dat ik dan ook geniet van die routine en een zekere gemoedsrust. Maar niks is minder waar, want DAT kan ik dus niet. Telkens als ik me bewust word van die routine begin ik als een bezetene te zoeken naar nieuwe uitdagingen of projecten. Een reeks zelfportretten of studio-portretten van de Depot-crew, een 365-project of wat dan ook. Ik zoek constant naar nieuwe uitdagingen om bij te leren en scherp te blijven. (Lees verder onder de foto)
SX Unplugged - Het Depot
Waarom? Uit pure onzekerheid. Want zelfs na bijna 20 jaar ben ik zelden tevreden over mijn eigen werk, net door die mate van routine die er mee gepaard gaat. Onbewust vind ik altijd dat als mijn foto’s geen bloed, zweet en / of tranen gekost hebben, dat ze dan niet goed genoeg KUNNEN zijn. Meer dan een “gemiddelde beoordeling” kan ik ze dan echt niet geven. “Goed genoeg maar zou veel beter kunnen”, zoiets. (Lees verder onder de foto)
SX Unplugged - Het Depot
Al die projecten die ik begin zijn dus niet enkel om uit mijn comfort zone te komen, maar ook grotendeels uit een soort streven naar perfectie. Niet dat ik die perfectie ooit ga bereiken of er zelfs maar in de buurt zal komen, maar het blijft toch altijd een “streven naar beter worden”. Met alle gevolgen van dien.
Want hoe leuk zo een portret-reeks van pakweg een aantal Depot-vrijwilligers ook lijkt (en is), soms is de constante drive om beter te worden best wel zwaar. Ik zal meteen ook eerlijk zijn: de reden waarom dat vrijwilligers-project minder snel gaat dan ik had gehoopt is niet alleen het tijdsgebrek, maar ook gewoon omdat ik schrik heb dat het resultaat te “middelmatig” gaat worden. De ideeën voor de eerste deelnemers kwamen vlot en waren tof, maar intussen heb ik de lat voor mezelf zo hoog gelegd dat de onzekerheid begint te knagen. Tijdsgebrek en uitstelgedrag dus, laat ons gewoon een kat een kat noemen. (Lees verder onder de foto’s)
En ook al besef ik dat ik mezelf mentaal de das omdoe met die constante drive naar “meer en beter”, ik KAN het gewoon niet laten. Gewoon een concertje fotograferen? Been there, done that. Enkele portretjes vooraf van de band in kwestie? Leuk, maar NIET WEER voor de stenen muur van backstage-ruimte of garage. Als ik portretten doe vooraf, dan wil ik ze op MIJN manier. En laat dat nu net, what a surprise, WEER de lastigste manier zijn die je kan bedenken.
Afgelopen vrijdag fotografeerde ik het laatste concert van SX: SX unplugged in Het Depot. Prachtig concert was dat trouwens. Vooraf wou ik enkele portretten maken van Benjamin en Stefanie, maar die stenen muur daar wou ik dus voor passen: ik moest en zou portretten hebben met een high-end studio-look. Witte achtergrond, zacht maar contrastrijk licht,… De meesten onder jullie zijn misschien nog nooit in de backstage ruimte van een doorsnee concertzaal geweest, maar geloof me vrij: dat zijn GEEN fotostudio’s. Vergelijk het met je eigen garage, maar dan met een heel productieteam dat er constant doorheen moet met bergen materiaal. Je snapt het al: studio-portretten plannen en afwerken in zo een geval is niet echt iets wat je “even snel gaat doen tussendoor”.
Terwijl ik mijn materiaal-verhuis bezig ben denk ik dan ook steevast: “Roeland, WAAROM kan je niet gewoon op je gemak een concertje gaan fotograferen. WAAROM maak je het weer zo moeilijk…”. En dat ik het moeilijk maak voor mezelf is één ding, maar ik hoop ZO HARD dat ik niemand anders voor de voeten loop met mijn projectjes. Bij deze dus een shout-out naar alle stage-hands, productie-teams, roadies en artiesten die plots een halve fotostudio vinden in de garage, kelder of backstage van hun zaal: het is sterker dan mezelf, en bij voorbaat al bedankt! Wat afgelopen vrijdag betreft: super dikke merci aan Stefanie en Ben (SX) om even te poseren en uiteraard oneindige dankbaarheid aan Thijs en de rest van het productieteam van Het Depot voor jullie flexibiliteit!
C U Soon,
Roeland