Thuisblijven
Het is weer even geleden en dit keer kan ik tijdgebrek moeilijk als excuus inroepen, integendeel. Met al dat thuisblijven is er tijd in overvloed. Jammer genoeg gebeurt er nu echter weinig blog-waardigs. Het verschil tussen week- en weekenddagen is soms erg klein en over skypen, afwassen, tuinieren of strijken valt nu eenmaal weinig te schrijven. In situaties waar geen boeiende en informatieve inhoud te bedenken valt, is ventileren vaak het enige alternatief. En hoewel dat meestal niet de beste motivatie is om te schrijven, en een blog al zeker niet het beste medium, is dat toch wat ik vandaag ga doen, al was het maar omdat ik me al een paar weken inhoud...
North West Walls, containerkunst op de wei van Werchter…
Zoals iedereen keek ik reikhalzend uit naar de update van de corona-maatregelen afgelopen vrijdag. Want zoals iedereen kijk uiteraard ook ik reikhalzend uit naar iets wat van ver zou kunnen lijken op het hernemen van een sociaal leven. Ik druk me bewust erg voorzichtig uit. Geen paniek: ik besef dat ik op zich weinig recht van klagen heb en dat er mensen zijn die het erger hebben. Ik kan de tuin in bij mooi weer, kan af en toe gaan sporten rond mijn kot en ben digitaal van genoeg markten thuis om wat contacten te onderhouden en dus de tijd te doden. Ik heb netflix, genoeg bandbreedte en data om half Youtube en Spotify non-stop te streamen en, last but not least: ik ben kerngezond. Vooral dat laatste is uiteraard het enige dat telt, I know. Hetzelfde geldt overigens voor al mijn dierbaren: kerngezond, zeker vergeleken met wat al die helden-hulpverleners (want dat zijn het) dagelijks voorgeschoteld krijgen in ziekenhuizen en zorgcentra. En dat we daarom van geluk mogen spreken snap ik ook, geloof me vrij. Want ik weet het wel: dit virus discrimineert niet.
Of ik dat laatste ook durf zeggen van onze make-shift regering en hun adviesraden-van-ongetwijfeld-erg-veel-wijzen weet ik echter niet zo zeker. Ook mijn zoon zou namelijk erg graag terug naar school kunnen. Zelf ben ik natuurlijk geen expert, maar zelfs diagonaal de media (voor wat die waard zijn) lezen bewijst dat er ook experten zijn die mijn mening delen: er was best een beter compromis te vinden voor het al dan niet gedeeltelijk heropenen van de scholen... Maar die ongelukkige keuze voor welke kinderen wel en welke niet terug naar school mogen is niet wat me het meest tegen de borst stoot. De tegenstrijdigheid en vooral onduidelijkheid in de aanpassing van de regels daarentegen...
North West Walls, containerkunst op de wei van Werchter…
Mijn grootste ergernis ligt bij de beperking dat nog steeds enkel "essentiële verplaatsingen" toegestaan zijn. Sporten met twee vrienden mag, maar dus niet op verplaatsing. Nogmaals mezelf nuancerend: ik snap heus wel dat het niet de bedoeling is dat we massaal in de auto kruipen om her en der bezoekjes te gaan afleggen,al dan niet zodoende een leuke dagtrip cammouflerend. Maar onze verder helemaal niet discriminerende raden der verschillende wijzen (die trouwens nog WEL gewoon elke dag hun kot uitkomen, maar dat geheel terzijde) lijken te vergeten dat niet iedereen ooit beslist heeft om rond de ouderlijke kerktoren te blijven. Ik ben ooit, om praktische redenen, naar Leuven uitgeweken. Gevolg: al mijn familie en driekwart van mijn vrienden woont op niet echt wandel-, loop- of fietsbare afstand. De kayakroute kent mijn GPS niet. De eerste weken heb ik me daar flink en gedwee bij neergelegd: het lang uitblijven van dit artikel is daar het levende bewijs van.
Maar om dan te horen dat alle winkels tegelijk weer open mogen (tenzij daar nog op teruggekomen wordt natuurlijk) en dat we weer allemaal, mondmaskergewijs uiteraard, trein, tram en bus op mogen, dan vind ik dat toch een beetje bitter. Extra wrang wordt het als ik dagelijks halve familie-reunies zich zie voltrekken in de straten en tuinen rondom mij. Het ene gezin wandelt toevallig voorbij het intussen piekfijn onderhouden huisje van het andere gezin (met dank aan de grote doe-het-zelf-keten en het mega-tuincentrum die gelukkig als eerste weer open mochten) en blijft gezellig een half dagje keuvelen, al dan niet social-distancing-gewijs over de haag of net geïnstalleerde Bekaert-draad. Biertje of bbq-worstje dabei, life is good. De kinderen amuseren zich intussen kostelijk met go-karts en stuntsteps op de straat, daar mag toch geen auto meer over op dit moment. Kan iemand me even helpen herinneren waarom ik niet drie kwartier de auto in mag, alleen nota-bene, om in Limburg over mijn ouderlijke haag te gaan keuvelen? Ik wil gerust een mondmasker dragen in mijn auto en over de haag dus ik zie het probleem even niet. Met een kayak op het dak van de auto zou het wel mogen als ik het goed begrepen heb, dus bij deze een warme oproep: ik zou graag een kayak of set golfclubs lenen als verplaatsingsexcuus... "Omdat we niet kunnen controleren wat er in de tuin gebeurt" aldus Jan Jambon. Beste Jan: dat kon je zes weken geleden ook niet en dat kan je binnen zes weken ook niet, dus ik hoop van harte dat dat niet het enige is waar we nog op wachten...
En om terug te komen op het openen van die winkels: begrijp me ook hier zeker niet verkeerd. Ik snap als geen ander dat het water intussen aan de lippen staat van al die ondernemers, dus ik gun het hen echt van harte. Ik zou zelf trouwens bijna gaan overwegen om een make-shift winkel te openen in mijn inkomhal, dan mag ik ook weer open. Want als portret- en concertfotograaf bruist het hier intussen ook niet meer echt van de economische activiteit, dat kan ik je wel vertellen. Mits wat dichterlijke vrijheid zou ik het "heropenen van winkels en bedrijven" ook kunnen zien als het groen licht om er terug in te vliegen met het maken van wat uitgestelde portretten. Maar mijn uitgestelde klanten moeten dan wel legaal tot bij mij geraken natuurlijk. Of beter: tot in het park of op de locatie waar de sessie doorgaat, social distancing inbegrepen. Want iemand lijkt te vergeten dat mensen een fotograaf kiezen voor de stijl van zijn werk, niet omdat die onder hun kerktoren werkt. Of worden die uitgestelde modellen verondersteld om met de bus te komen getooid in hun mondmaskers? Want met de auto naar de fotograaf is ongetwijfeld geen essentiële verplaatsing, of zie ik dat verkeerd? Of zal ik hen voor de zekerheid adviseren om ook een kayak op hun dak te sjorren? Want ik zie het even niet...
Ik kan nog wel even verder ventileren, maar ik denk dat mijn punt gemaakt is. Chapeau voor wie tot hier gelezen heeft. Ik monteer alvast de bagagedragers op het dak van mijn wagen...
C U Soon en vooral: stay safe / sane!
Roel