Garbage - 2.0

Hoog tijd om verder te gaan met het lijstje van mijn 10 meest “betekenisvolle” albums. Ik had al het eerste album dat ik ooit kocht (Vs. / Pearl Jam) en een album dat me inspireerde als fotograaf (Joshua Tree / U2). Het album van het allereerste concert dat ik ooit bijwoonde mag dus zeker niet ontbreken: Version 2.0 van Garbage (lees verder onder de foto).

Version 2.0, Garbage

25 januari 1999 was de datum, Vorst Nationaal de plaats waar het gebeurde. Hoe we er geraakten weet ik niet meer, maar het zal ongetwijfeld met de trein geweest zijn. En tenzij de B-rail uurregelingen toen WEL beter afgestemd waren op het ritme van concertgangers, zal de terugrit ongetwijfeld mogelijk gemaakt zijn door welwillende, taxi-spelende ouders.

De eerlijkheid gebiedt me ook toe te geven dat ik van dat concert niet zo heel veel meer weet, het is dan ook meer dan 21 jaar geleden. Het oranje oplichtende podium, naar analogie met de albumcover, bij de toenmalige hit “Push it” is zowat het enige dat echt bijgebleven is, maar die herinnering staat dan ook nog op mijn netvlies gebrand alsof het gisteren was. Muzikaal en inhoudelijk vond ik trouwens altijd meer aansluiting bij hun eerste album: “Only happy when it rains” en gelijkaardige nummers sluiten nu eenmaal beter aan bij de eerder donkere state of mind die me, in alle eerlijkheid, vaak niet vreemd is. Maar dat is een ander verhaal…

Dezelfde eerlijkheid gebiedt me trouwens ook om toe te geven dat ik zelfs heel de band en al hun muziek quasi vergeten was. Maar ergens in februari, toen we nog gewoon mochten buitenkomen en dicht bij elkaar gaan zitten en al, werd ik er weer aan herinnerd. Bij een muziekquiz in Brussel kruiste ik toevallig het pad van een jongedame die vertelde hoe ze de avond voordien naar een verkleedfeestje was geweest. Verkleed als, jawel, Shirley Manson (zangeres bij Garbage). Geheel terzijde: dat verdient wat mij betreft ongetwijfeld alle punten voor originaliteit op vlak van verkleed-kostuums. Maar die anekdote was voor mij in ieder geval wel de trigger om terug naar Garbage te luisteren.

Sterker nog, ik werd er ook meteen aan herinnerd dat ik nog ergens een album van Garbage op Vinyl had (“Beautiful Garbage”, een later album). Het beluisteren van die plaat triggerde me dan weer om ook hun recenter werk te beluisteren (en aan te schaffen). De “Version 2.0” plaat heb ik jammer genoeg niet meer, maar toch eindigt het verhaal hier niet (lees verder onder de foto).

Zoveel cooler dan streaming en MP3…

Want op de achterkant van het album dat ik WEL op vinyl heb, ontdekte ik heel recent nog een leuk extraatje: “Happy birthday, asshole!”. In dikke letters met alcoholstift op de achterkant vereeuwigd, en enkele dagen voor mijn 41ste verjaardag, bijna dag op dag zeventien jaar later dus, herontdekt. Hoe. Cool. Is. Dat! Zeg nu nog eens dat muziek op fysieke dragers niet zo veel beter is dan streaming!

Bij deze: dikke merci Wim voor dit memorabele cadeautje!

Stay safe / sane!

Roel