Gemiste kansen
Dat mijn vakantie voor de deur staat heb ik hier al enkele aangehaald. Maar ik blik niet enkel vooruit, maar ook terug op vroegere vakanties. Toen ik in mijn foto-archief op zoek was naar inspiratie (dat doe ik geregeld en dat werkt verbazingwekkend goed) kwam ik zo voorbij mijn allereerste vakantiefoto’s als, toen nog wannabe-, fotograaf. Het dilemma om al dan niet een hele tas aan fotomateriaal mee te sleuren naar Cuba stelde zich toen nog niet, want ik had slechts één camera met één kit-lens in die tijd. “Die tijd”, dat was ergens in 2004, hoewel ik daar niet helemaal zeker van ben: ik fotografeerde toen nog grotendeels analoog, dus de datum die ik opgenomen heb in mijn archief zou ook de datum kunnen zijn waarop ik de negatieven scande en niet de datum van opname. Maar veel zal het niet schelen, dus laat het ons houden op “pakweg twintig jaar geleden”. (Lees verder onder de foto!)
Wat me vooral opvalt als ik die foto’s terug bekijk is niet alleen hoe jong ik er toen zelf nog uit zag, maar ook vooral hoe “jong” mijn fotografie-stijl toen nog was. Het allereerste dat door mijn hoofd ging toen ik de foto’s, in totaal een paar honderdtallen, terug bekeek was: “Ik ben keihard in de toeristen-val gelopen”. Want iedereen die naar Cuba gaat doet dat met bepaalde verwachtingen en dat is tricky business als het over originele fotografie gaat. In dit geval: talloze foto’s van oude auto’s, kleurrijke gebouwen en hier en daar een mooi strand. De weinige portretten zijn de typische “karakterkoppen” die elke toerist er voor de lens sleurt. Gelukkig heeft het er toen ik er was ook een beetje geregend, want daardoor heb ik tenminste ook enkele “niet-standaard” foto’s… (Lees verder onder de foto!)
Bij elke foto die ik zie, zie ik een nu vooral een gemiste kans. De compositie had zoveel sterker gekunnen, ik had dichter bij kunnen gaan, wat meer naar links of rechts voor een sterker beeld,…. Maar niet alleen visueel zou ik het nu anders aanpakken, vooral inhoudelijk is het zo jammer. In weinig landen is het verschil tussen de realiteit en de toeristische facade zo groot als (toen?) in Cuba. En net dat ontbreekt volledig in mijn foto’s van die reis. (Lees verder onder de foto!)
Niet dat dat abnormaal is trouwens, wist ik toen veel als pakweg twintig-jarige snotneus. Ik zie overduidelijk aan de foto’s dat ik toen niet meer deed dan zuiver registreren wat ik tegen kwam, zonder al te veel verder na te denken of in vraag te stellen. En zelfs dat registreren verliep toen nog moeizaam: overbelichte, onderbelichte of onscherpe beelden overheersen duidelijk op de “bijhouders”. Jammer uiteraard, maar niks abnormaals denk ik.
Sterker nog, ik kan er vandaag nog altijd veel uit leren met het oog op de volgende trip binnen een paar weken: opletten voor de toeristen-val, want ik ben er zeker van dat die ook op de Franse surf-stranden ergens onder het zand op mij ligt te wachten…
Een gewaarschuwd man…
Stay safe / sane!
Roel