Meskerem Mees
Een tiental dagen geleden had ik het hier nog over de combinatie van concertfotografie en meewerken als vrijwilliger in Het Depot. Ik had het toen over mijn voorkeur voor de foto’s die je minder vaak ziet: foto’s van medewerkers, achter de schermen,…. De sfeerfoto’s dus en niet zozeer de typische concertfoto’s. (Lees verder onder de foto!)
Top-concert van Meskerem Mees
Het kan toeval zijn, ofwel lezen er meer mensen mijn blog dan ik dacht, maar de dag na dat artikel verscheen werd ik aangesproken door een productie-medewerker van Het Depot. Ik was aan het werk als fotograaf bij het concert van Meskerem Mees en er werd gevraagd of ik ook enkele portretjes kon maken van en voor Meskerem na het concert. Is de paus katholiek? Dat ik niet lang moest nadenken over mijn antwoord… (Lees verder onder de foto!)
Met de glimlach van het podium…
Het was trouwens al de tweede keer dat ik een concert van Meskerem fotografeerde en ik kan bij deze formeel bevestigen: gigantisch leuk concert van een nog gigantisch veel leukere meid! Wie erbij was kan het beamen: die droge bindtekstjes zijn geen ingestudeerd toneeltje. Kortom: hoewel zo een portretje in de backstage meestal hooguit tien minuutjes duurt, was het minstens even leuk als wat ik had verwacht. (Lees verder onder de foto!)
Meskerem Mees en celliste Febe na het concert…
Technisch gezien zijn zulke foto’s overigens wel een uitdaging. Veel mensen denken dat concertfotografie moeilijk is: donkere zaal, vaak heel weinig en vooral constant veranderend licht, vaak sterk tegenlicht, veel schaduw, veel beweging…. Ik snap dus wel dat dat door sommigen als lastig ervaren wordt, maar in alle eerlijkheid: de uitdaging licht voor mij helemaal niet in de techniek, maar eerder in het vinden van mijn eigen “signatuur”. Maar daarover later meer. Concertfotografie op zich ervaar ik dus niet als “moeilijk”, maar die backstage sfeerfoto’s? Dat vind ik vaak net wel tricky. Want wie denkt dat een podium tijdens een concert donker of lastig verlicht is, die is nog nooit in het backstage gedeelte geweest: daar is het vaak nog donkerder en als er al licht is, is het lelijk TL-licht of hier en daar een spotje: hard licht, lelijke schaduwen,… En meestal is die backstage niet veel meer dan een betonnen gang met wat trappen. Vergelijk het met je eigen garage ‘s avonds laat. Niet meteen een evidente setting dus. Om maar te zeggen: om daar iets of iemand herkenbaar in beeld te krijgen is vaak echt een uitdaging voor mij. (Lees verder onder de foto!)
Meskerem Mees, support act Phillemon en de rest van de crew…
Normaal zou ik dan ook werken met een extra flits-lichtje, maar omdat ik het pas tijdens het concert wist dat ik ook portretten zou gaan maken, had ik geen extra licht bij uiteraard. Gelukkig is in de backstage van Het Depot pas een nieuwe visual op een muur gezet en heeft Thijs, productie-dude, die uitgelicht met twee kleine halogeenspotjes. De keuze was dus snel gemaakt waar we portretjes zouden doen: in de zetel vlakbij die twee spotjes. Dan nog was het nauwelijks genoeg licht, maar het kon nog net. Wie zich intussen nog afvraagt waarom veel van die sfeerfoto’s achter de schermen altijd in zwartwit zijn, vreselijk korrelig en soms zelfs onscherp: gebrek aan licht dus.
Maar net DAAROM vind ik die beelden zo leuk: het is vaak plan trekken en creatief zijn, maar de sfeer is daarom vaak uniek en niet na te bootsen door iemand anders. En laat nu net dat zijn wat we zoeken als fotograaf…
C U soon,
Roel