Het is maar een foto

Ik weet het en het wordt afgezaagd: ik heb mijn blog verwaardloosd. Ik ga zelfs niet beginnen met het opsommen van alle excuses, maar 2 september is net zo goed voor goeie voornemens als 1 januari: vanaf nu vlieg ik er weer in! Sociale media, blog en website zullen floreren als nooit tevoren, I pinky promise… (Lees verder na de foto)

Ik ga niet opsommen wat ik de hele zomer lang gedaan heb, die info komt druppelsgewijs wel aan bod. Maar gisteren, zondag 1 september, stond ik samen met Hanne op de “Kunstpromenade” in Gent. Een kleine en gezellige kunstmarkt voor (lokale?) en amateur (?) kunstenaars. Ik vond mezelf altijd alles behalve een kunstenaar, net daarom heb ik dergelijke evenementen en initiatieven nooit beschouwd als een optie. Ik werk als fotograaf vooral “in opdracht” en probeer zo voor een inkomen te zorgen. Daarnaast heb ik ook altijd wel wat “vrij werk” gemaakt: projecten, reportages en reeksen waar ik zin in had zonder dat er een betalende opdrachtgever aan te pas komt. Werk voor mezelf dus.

Ook mijn concertfotografie valt trouwens onder die noemer, want als huisfotograaf in Het Depot wordt je niet betaald dus dat doe je ook gewoon omdat je het leuk vindt en het huis een warm hart toedraagt. Kortom, vrij werk is mij zoals elk zichzelf respecterend fotograaf nooit vreemd geweest. Bijgevolg heb ik, na pakweg 25 jaar fotograferen, een lijvig archief bijeen gefotografeerd van beelden van allerlei slag: naast de obligate vakantiefoto’s zit er immens veel straatfotografie bij van talloze citytrips in binnen- en buitenland. Veel portretwerk van bekende en minder bekende mensen (denk muzikanten en vrijwilligers van Het Depot),… (Lees verder na de foto)

Het kan de leeftijd zijn en het daarmee gepaard gaande voorzichtig groter wordende zelfvertrouwen, maar de laatste jaren besef ik dat ook dat archief aan “vrij werk” een zekere waarde heeft en mag gezien worden. Dat was dan ook de insteek van mijn allereerste expo enkele maanden geleden. Enigzinds aarzelend was dat nog en onder aanmoediging van Hanne, waarvoor dank. De investering in al die prints was aanzienlijk (lees: een kleine aderlating) maar ik geloof in investeren in je portfolio meer dan investeren in je camera, dus uiteraard geen probleem.

Maar zoals elke normale ondernemer, want zo zie ik mezelf (meer dan kunstenaar), wil je uiteraard je investering (in dit geval je portfolio) maximaal laten renderen. Ik ging met andere woorden de zomer in met als doel zoveel mogelijk andere gelegenheden aan te grijpen om die dure prints aan de buitenwereld te tonen en hopelijk, daar ben ik eerlijk in, te verkopen. Zodoende organiseer ik (opnieuw samen met Hanne) een duo-expo in Veltem van 14 tot 29 september (details volgen maar noteer alvast in je agenda). Ook zodoende eindigde ik gisteren dus op hoger vernoemde Kunstpromenade. (Lees verder onder de foto)

Dat zondagje Kunstpromenade was overigens best pittig en daarmee kom ik eindelijk to the point van dit artikel. Het begon als een heerlijk gezellige en idyllische dag, aan het water in Gent. In de schaduw van enkele bomen stonden de kraampjes al klaar (chapeau aan de organisatie trouwens!) en het beloofde een heerlijk ontspannen dagje te worden.

Naamate de dag vorderde en de zon hoger klom maakte die gezelligheid wel deels plaats voor vermoeidheid. Niet zozeer van de inspanning, maar de hitte was onverbiddelijk. De schaduwen schoven op en werden kleiner en tegen de middag zaten alle standhouders als ware vampiers de zon te vermijden. “De heetste 1 september sinds het begin van de metingen”, las ik vandaag en zo voelde het ook. Zweet vloeide op plekken waarover ik niet in detail wens te treden en elke stap in de zon was er één te veel. Voor de volledigheid en wie het zou vergeten: die foto’s, kaders, prints en alles wat erbij horen verhuizen zichzelf niet, dus het is niet enkel op een stoeltje zitten en rondkijken… Dat de aanwezige horeca hard gesteund werd dient geen verdere uitleg. (Lees verder onder de foto)

Diezelfde lamgeslagen sfeer voelde je ook meer en meer bij de bezoekers, die op zich nog best talrijk aanwezig waren. Waar er in de koele voormiddag nog heel wat welgemeende interesse was, merkte je meer en meer gelatenheid bij de bezoekers. Het was in die sfeer dat ik dan ook het citaat van de titel enkele keren hoorde: “Het is maar een foto!”. Mensen waren met andere woorden gecharmeerd en aangetrokken door (vooral) de concertfoto van Raymond die ik als eyecatcher had opgesteld, maar waren soms duidelijk teleurgesteld dat het “maar” ging om een fotoprint en niet om een… tekening? Schilderij? Niet om een “echt” kunstwerk denk ik tussen de regels te horen.

En zoals ik hoger al zei: ik beschouwde mezelf ook niet als een “echt” kunstenaar en daar ligt waarschijnlijk de kern van de zaak. Geloven in je eigen werk is de eerste vereiste om ook de rest van de wereld erin te laten geloven. Dus hoewel dat zinnetje “Het is maar een foto” mijn bloed in eerste instantie deed koken en een teken van een totaal gebrek aan respect vond voor mijn metier, heb ik na een nachtje erover slapen besloten om het aan te grijpen als het laatste duwtje om mezelf als “echte” kunstenaar te beschouwen. Nah. (Lees verder onder de foto)

De prints die ik aanbied zijn misschien “maar prints”, maar een schilder schildert ook “maar” op een doek. De beelden die ik erop zet zijn het resultaat van 25 jaar ervaring gemixt met een beetje talent, talloze investeringen in materiaal, en het resultaat van een carrière lang vechten om elke opdracht en telkens opnieuw het beste beeld proberen te vatten van elk moment. Telkens opnieuw zelf de opportuniteit creëren om mensen te portretteren, om onder tijdsdruk en onder omstandigheden waar je geen vat op hebt het beeld te creëren dat je in je hoofd hebt. Om ondanks vermoeidheid of slecht weer je kot uit te komen en te gaan fotograferen. Om de essentie van een plek of moment te begrijpen en te vertalen naar een beeld. Terwijl het zweet van je rug loopt, het zand in je camera vliegt of het publiek in je nek zit. Bij elke tegenslag of geweigerde toegang toch de dag nadien opnieuw je camera opnemen en verder doen. Dat is wat er namelijk nodig is om “gewoon maar een foto” te maken. En dat is waarom ik vanaf nu geloof dat ik net zo veel recht heb op de titel “kunstenaar” als iemand die tekent, schildert, beelhouwt, kantklost, haakt, breit of potten draait.

Maar voor de zekerheid: ik blijf wel gewoon pinten drinken aan de toog hoor, no worries!

C U Soon,

Roel