Roland 80
Ik verklaar hierbij het concertseizoen officieel voor geopend. In Het Depot is het nog een tweetal weken stil, maar gisteren passeerde ik bij “Sortie Blues”, een lokaal blues-festival in Herent. Ik moet toegeven dat ik daar was met een verborgen agenda. Op de affiche stond onder andere Roland Van Campenhout en ter ere van zijn tachtigste verjaardag had de organisatie een kleine expo voorzien van allerlei kunstwerken over Roland. En wie “kunstwerken in Herent” zegt, zegt ook een beetje “Hanne Tuytelaers”. Hanne had met andere woorden ook een tekening gemaakt van Roland die op de expo tentoon gesteld werd (en gesigneerd werd, check haar instagram!). Dus wij MOESTEN wel gaan kijken. En Roland stond ook al heel lang op mijn “die wil ik ooit fotograferen”-lijst, dus ik leefde op goeie hoop. (Lees verder na de foto)
Bij zulke kleinere, lokale evenementen is de sfeer vaak wat losser en is de kans groter dat er “à l’improviste” portretten kunnen geschoten worden, dus ik waagde het erop en trok met mijn goed gevulde rugzak mee naar Sortie Blues. Hoewel ik er een hekel aan heb om artiesten, of andere mensen, lastig te vallen en om een foto te vragen, besloot ik dat het nu of nooit was. Toen we aankwamen zag ik, na een snelle pint uiteraard, Roland zitten in de “backstage” ruimte (een terras met enkele nadar-hekken errond) en sprak ik hem aan. Ik had intussen al gezien dat er in de “expo-ruimte” een klein hoekje was met een min of meer egale muur, dus ik had mijn “studio” al gekozen. Toen ik even met Roland aan het praten was zag ik dat zijn hondje ook mee was, dus ik had ook al meteen mijn actieplan: eerst zonder hond het traditionele karakterportret, en daarna hopelijk wat leuke spontane momenten met zijn hondje erbij. (Lees verder na de foto)
Zodoende stond ik, nat van het zweet want het was pokkeheet, na enkele maanden weer backstage portretjes te maken bij een concert. Echt stress heb ik daar niet meer voor, maar het blijft altijd wel een beetje spannend. Die zaaltjes en backstage ruimtes zijn zelden fotogeniek, dus zonder extra licht is een goed portret echt onmogelijk, zelfs van een karakterkop en sympathieke dude als Roland. Maar na enkele testshots van mijn vuist, mijn testonderwerp dat ik altijd bij de hand heb (pun intended), wist ik dat ik mijn licht had zoals ik het wou en begon ik aan een heel snellen mini-sessie met Roland. Eerst een minuutje of twee zonder hond voor wat statische shots. Daarna spurtte ik even heen en weer om een stoel erbij te graaien zodat de hond-foto’s iets makkelijker zouden zijn. Maar het beestje besliste daar enigzinds anders over want was zodanig afgeleid dat ik nauwelijks meer dan een half minuutje tijd had. (Lees verder na de foto)
Wat me achteraf wel meteen opviel was hoe de aanwezigheid van het hondje ook meteen een zekere zachtheid meebracht in de blik van Roland. Hoewel ik een foto in mijn hoofd had die wat meer aanleunde bij de foto van “Lange Polle” met hondje Alda die ik maakte in Het Depot, vond ik het speelse en meer dynamische portret van Roland met zijn huisdier hier dus beter passen. Extra bonus: de handen van Roland zijn dominant in beeld en dat vind ik leuk. Ik wou nog vragen om een close-up te doen van enkel zijn handen, maar af en toe moet je je plaats kennen als fotograaf en weten wanneer het genoeg was, dus ik besloot het te houden bij deze enkele shots en de vijf minuten van de man zijn tijd. (Lees verder onder de foto’s)
En het concert zelf? Wel, beter dan “ongelooflijk schoon” kan ik het niet verwoorden. Dat het kleine podium gevuld was met België’s beste muzianten hoef ik niet te zeggen: Roland, Raymond, Steven Debruyn,… De in karton uitgeknipte en een beetje knullig overkomende tekst “Roland 80” maakte het alleen maar schoner en puurder. Ik ben redelijk wat gewoon qua concerten, maar bij momenten (“Wat een fijne dag” van Raymond) stond ik met een krop in de keel te luisteren. Veel concertfoto’s maakte ik dus niet, want af en toe moet je je plaats kennen als fotograaf en dat was gisteren gewoon tussen het publiek.
Roland, dikke merci!
Roeland