Mauro Pawlowski
Er zijn van die concerten waar ik extra hard naar uit kijk. Toen ik in de programmatie zag dat Mauro opnieuw naar Het Depot kwam, was ik er als de kippen bij om deze show te fotograferen. Mauro fotografeerde ik al eerder in onze zaal en liet toen al een diepe indruk na. Wie Mauro zegt, zegt ook: “gitaar” en “dEUS”, dus dat kan haast niet verkeerd gaan. Mijn naam stond dus als eerste op de fotografie-lijst voor de avond. (Lees verder onder de foto)
Mauro tijdens zijn zaalshow in 2021 - De gitaarheld op blokfluit - Limited Edition print beschikbaar!
Maar toen ik aankwam in Het Depot, gepakt en gezakt zoals gewoonlijk, zag ik dat het concert doorging in de foyer en niet in de grote zaal. Dat was enigzinds tot mijn verrassing, want Mauro speelt volgens mij probleemloos een grote zaal vol. Maar het bleek door te gaan in de foyer op vraag van Mauro himself. “Want dan is het wat intiemer”. En wie ben ik om die beslissing in twijfel te trekken als Mauro zelf het zo voorzien heeft… (Lees verder onder de foto)
Mauro met een experimentelere show in de foyer…
Zoals altijd vroeg ik vooraf ook een portret aan bij het management. Het antwoord hier luidde: “Een geposeerd fotomoment zien we niet zitten, maar laat vooral je creativiteit de vrije loop tijdens de show”. Beleefde manier om “nee” te zeggen, dacht ik. Maar van zodra Mauro het (kleine en intieme) podium besteef, snapte ik meteen de vibe. Dit had NIKS te maken met Mauro de gitaargod of Mauro het dEUS-bandlid. Dit had meer te maken met performance-art of standup comedy dan met muziek. (Lees verder onder de foto’s)
Creativiteit stond duidelijk ook voorop toen Mauro deze show in mekaar stak. Vergezeld van een laptop en iPad, waar de man naar eigen zeggen geen kaas van gegeten had, trakteerde hij een dikke 150 toeschouwers op een bizarre mix van blues en smartlappen, overgoten met een digitale soundscape om U tegen te zeggen. Soms met gitaar, soms met tamourijn. Eén constante: het gevoel van (gecontroleerde?) chaos een hele avond lang, aaneen “gepraat” met een stevige portie humor. (Lees verder onder de foto)
Het deed mij nog het meest denken aan het minstens even bizarre optreden van “Johannes is Zijn naam”, want ook de vroegere Van Jets frontman ging het experimentelere pad op, tot mijn grote vreugde. Ineens begreep ik dus ook dat deze Mauro niet veel zin had in een “geposeerd portret-moment”. Heel de avond ging over buiten de lijntjes kleuren en muzikale experimenten, en dat kon enkel gepaard gaan met ook visuele en fotografische experimenten. (Lees verder onder de foto’s)
Jammer van dat portret, maar heerlijk om nog eens een avond zonder tijdsdruk alles uit de fototas te halen. Smartphone, plastic bekertjes, filters,… Alles passeerde bij mij de revue om toch zo veel mogelijk van de vibe van de avond in mijn beelden te krijgen. Oordeel vooral zelf of dat gelukt is.
Ook na de show werd de chaotische vibe nog even verder gezet. Je zou namelijk denken dat Mauro intussen niet meer zelf hoeft te sleuren aan zijn gitaren en versterkers, maar niks bleek minder waar. Sterker nog, de man geraakte nauwelijks van het podium. Depot-gangers weten dat de “backstage” bij een foyer-concert gewoon via de deur NAAST het podium bereikbaar is, maar Mauro stond onbeholpen te zoeken tussen de zwarte gordijnen ACHTER het podium. Ik vond het dus niet meer dan gepast dat ik de man even ging helpen. Ik zette mijn fototas (en pint) dus even aan de kant en ging hem helpen om zijn auto in te laden. Heel even ging het door mijn hoofd om alsnog te vragen naar een portret, maar ik vond dat het gesprek dat ik met hem had op dat moment belangrijker was. Even polsen naar de man zijn kids leek me aangenamer dan vragen naar een portret waarvan ik wist dat hij er weinig zin in had.
Soms denk ik dat ik op dat vlak te soft ben. Ik zie collega fotografen portretten maken in het Depot van mensen die ik ook graag eens voor mijn lens zou hebben. Maar als puntje bij paaltje komt snap ik dat al die artiesten op de eerste plaats ook gewoon mensen zijn met een leven NAAST het podium. En dan lijkt een gewone babbel van mens tot mens soms waardevoller dan een portret als dertien in een dozijn. En hoewel ik er geen enkel fotografisch bewijs of voordeel uit haal: die korte babbels en ontmoetingen met al die mensen, dat is waar het ECHT om draait… Of ben ik te soft en moet ik meer aan mijn carrière denken? Let me know!
C U soon,
Roel