Relativiteitstheorie

Er zijn zo van die dagen waarop je beseft hoe relatief alles is. Dat het allemaal een kwestie is van perspectief. Onlangs was er zo weer een dag. Ik heb enkele weken lopen twijfelen of ik dit artikel überhaupt zou schrijven, maar het moet er uit gewoon. Het begon allemaal onschuldig, met een katertje. Kleintje maar het was er één. Maar daarover heb je niet te klagen, je kan het moeilijk op iemand anders steken… En de relativiteit van een kater zou snel pijnlijk duidelijk worden. (Lees verder onder de foto!)

‘s Middags zat ik bij Corneel aan de keukentafel toen Liesbeth binnengesneld kwam: “Er is blijkbaar net een fietser in elkaar gezakt op de stoep, kom snel helpen!”. Ik bespaar jullie de verdere details want die doen niet terzake. Maar een half uur later toen de man werd afgevoerd met de ziekenwagen wist iedereen die intussen ter plaatse was eigenlijk al wel dat hulp niet had mogen baten. En daar sta je dan met je mond vol tanden voor je uit de kijken op de stoep. Die kater is dan heel snel vergeten, vervangen zelfs door een nog veel groter kater-gevoel. (Lees verder onder de foto!)

Maar ook die grote kater had weinig kans op overleven. Ik werd een half uur na het vertrek van de ziekenwagen verwacht op locatie voor een herfstsessie. Je weet wel, zo een vrolijke fotosessie met families en kinderen. Ontspannen, chill, spontaan. Alsof er niks aan het handje is. Ik heb zelden in mijn carrière zoveel zin gehad om een sessie te annuleren. Ik heb zelden in mijn carrière zo een grote krop in mijn keel gehad onderweg naar een sessie. (Lees verder onder de foto!)

Maar ik ben zelden in mijn carrière zo blij geweest dat ik ze toch niet geannuleerd heb. Want die lachende kindjes werken therapeutisch. Besmettelijk zelfs. Tegen mijn fotografie-cursisten zeg ik altijd dat fotografie-techniek ondergeschikt is aan de echte essentie: je taak als fotograaf om de mensen die je fotografeert de camera te doen vergeten. Mensen zo ver krijgen dat ze de camera vergeten en in hun ziel laten kijken, dat soort van diepzinnige shit. Daar blijf ik ook voor honderd procent achter staan. Maar bij de herfstsessie op die bewuste zaterdag was het voor een keer andersom want het was de fotograaf die doorheen de sessie terug in het moment kwam…. Waarvoor dank trouwens!

De foto’s zien er, denk ik, niet anders uit dan mijn andere familie-portretten, maar ze zullen mij alvast nog lang herinneren aan hoe relatief alles is…

Stay safe / sane,

Roel