Eenzaamheid

Als ik een concert fotografeer, en dat gebeurt nogal geregeld, is het op zich wel belangrijk dat ik helemaal vooraan sta. Ik heb daar zelf eigenlijk een hekel aan omdat ik veel liever de minder standaard standpunten uitkies (verder in de zaal, tussen het publiek, opzij,…) maar ik snap ook wel dat een mooie close-up een “must-have” is van elk concert. Vooraan staan dus. Dat betekent ook dat ik ruim op tijd ben bij elk concert om zeker te zijn dat er überhaupt nog plaats is daar vooraan. Ergo: ik sta me geregeld steendood te vervelen daar vooraan in afwachting van het begin van het concert. Ik drink liever nog een pint aan de bar, maar soit. (Lees verder onder de foto)

Gelukkig zijn er ook sociale concertgangers die graag een babbeltje slaan met de fotograaf van dienst. Wat me bij dat concert-begeleidend gekeuvel heel vaak opvalt is hoe jaloers sommige concertgangers zijn op de fotograaf. Positief jaloers bedoel ik dan: “Waw, zo leuk dat je dit kan doen!”. En dat klopt ook: concertfotograaf zijn, zeker in een toffe club zoals Het Depot, is de max! En toch is het zeker niet altijd rozengeur en maneschijn.

Er wordt nogal snel uitgegaan van veel feestjes, pinten aan de toog en de ene after-party na de andere. Toegegeven: ik drink geregeld pinten aan de toog en zeg niet snel nee tegen een after-party. MAAR: het venijn zit in de staart. Want de doorsnee concertganger gaat na een avondje doorzakken een knus warm bedje in, maar dan begint het pas voor de fotograaf. (Lees verder onder de foto)

Ik kom gemiddeld thuis na een concert rond middernacht. Soms vroeger, maar ok ok: meestal later wegens pintje aan de toog of niet nee kunnen zeggen tegen de afterparty. Als ik thuiskom is mijn huis meestal dus al steenkoud, want de verwarming staat al enkele uurtjes in nachtmodus. Klimaat, remember? Ik spurt dan van de voordeur recht naar mijn pc. Het meest tijdrovende is het kopiëren van het geheugenkaartje naar mijn archief en het maken de dubbele backup die daar bij hoort. En dat kopiëren is niet alleen tijdrovend maar blokkeert ook de rest van het proces. Dus elke minuut die ik hier kan winnen is een minuut vroeger slapen.

Tijdens dat kopieer-proces kleed ik me om naar thuis-outfit en dus vooral naar iets warms (in de winter althans). Eskimo snug-rug for the win. Als ik zoiets draag is dat cool en rock’n roll, willen we dat afspreken? Jammer genoeg ben ik op vijf minuten omgekleed maar duurt dat kopiëren en backups maken een dik uur gemiddeld. Lees: noodgedwongen nog mails beantwoorden of administratie doen. Het aantal keren dat ik al ben ingedommeld op dat moment is niet meer te tellen. Of me zit af te vragen waarom ik dit in godsnaam blijf doen… (Lees verder onder de foto)

Maar rond pakweg 2u zitten de beelden veilig in mijn archief en kan ik meestal beginnen met het maken van een selectie en het afwerken ervan. Voor de volledigheid: ik probeer mijn beelden de volgende ochtend al aangeleverd te hebben. Want hoe recenter de beelden, hoe interessanter ze zijn voor het marketing-team van Het Depot. Foto’s van een concert van een week geleden, daar zit niemand op te wachten, toch? Dat is ook meteen de reden waarom ik niet het soort fotograaf ben dat thuiskomt met duizend(en) foto’s van een concert: elke klik tijdens het concert is nadien extra tijd en werk bij het maken van mijn selectie. Ook om diezelfde reden sta ik tijdens het concert vaak al op de achterkant van mijn camera te bekijken “wat ik heb”. Of zelfs nadien, kei-asociaal, aan de bar. Opnieuw: als ik tijdens het concert al even wat mentale “nota’s” kan maken is dat een kwartier meer nachtrust later.

Het maken van de selectie is dus veruit het meest tijdrovende deel van heel de nabewerking. Als ik op een avond pakweg 500 foto’s gemaakt heb, probeer ik er een tien- of vijftiental over te houden. Dus het maken van die selectie is letterlijk een tergend langzaam scrollen door de reeks, de beste beelden markeren en dat opnieuw en opnieuw. Dus een tweede passage van pakweg de tweehonderd beste beelden om er nog vijftig over te houden, opnieuw om er nog dertig over te houden etc…. Ergens halfweg dit proces voel ik trouwens al steevast alleen op de wereld: koud (ondanks de snug-rug) en doodmoe en het enige wat ik op dat moment nog wil is slapen. (Lees verder onder de foto)

Als die beeldselectie dan klaar is kan ik starten met de eigenlijke nabewerking. Op dat moment zit de klok ergens in de buurt van 3u, soms later. De nabewerking op zich valt best mee. Er wordt vaak beweerd dat concertfotografie moeilijk is met al dat onvoorspelbaar licht etc, maar dat vind ik bullshit. We werken allemaal digitaal vandaag de dag dus ik zie geen enkele reden waarom ik veel onder- of overbelichte foto’s zou hebben. Binnen de grenzen van het redelijke uiteraard. De nabewerking begint dan ook altijd met een algemene, zelf gemaakte Lightroom-preset die ik op heel de selectie toepas. Voor de mede-nerds: meer contrast, highlight recovery op 70% en mijn standaard settings voor noise-reduction en vignettering. Als er te enthousiast gebruik gemaakt werd tijdens het concert van een rookmachine komt daar nog 60% “dehaze” bij.

Met die standaard preset is meteen meer dan driekwart van al mijn nabewerking gedaan. Elke foto van mijn selectie bekijk ik dan individueel voor finetuning of voor een omzetting naar zwartwit. Die zwart-wit omzetting doe ik ook met een eigen preset en gaat dus relatief snel, al moet ik wel toegeven dat ik de dag nadien hier vaak nog wat meer tijd insteek. Jawel: de zwartwit beelden die dus ‘s ochtends al gepubliceerd worden zijn NIET mijn finale edits. Maar de aanpassingen die ik nadien nog doe zijn zodanig detail-werk dat je het verschil enkel ziet in een goeie print. Voor sociale media en ander electronisch gebruik is het sop de kool niet waard en kies ik liever voor extra nachtrust. Om je een idee te geven: mijn “uitgebreide zwartwit omzetting” duurt gemiddeld een half uur voor één foto en is dus gewoon niet haalbaar tegen de ochtend. Ik deed mijn opleiding fotografie nog grotendeels analoog destijds, dus ik zet mijn beelden in photoshop om naar zwartwit zoals we dat vroeger analoog deden in de donkere kamer: beetje bij beetje lichter en donkerder maken waar ik het nodig vind (opnieuw voor de mede-nerds: “selectief doordrukken en tegenhouden”). En vooral heel langzaam dus…(Lees verder onder de foto)

Maar afgezien daarvan komt er niet meer nabewerking bij kijken. Die reflecties en spiegelbeelden die je (hoop ik) ongetwijfeld al hebt opgemerkt in mijn concertfoto’s? Veel mensen denken dat dat photoshop-werk is. Maar ook hier: photoshop vergt tijd die ik liever slapend doorbreng. Dus die reflecties doe ik gewoon tijdens het concert met mijn smartphone (of een leeg bekertje als het moet) voor de lens. Vergt wat meer aandacht en lef tijdens het fotograferen (want de kans is groot dat je hier heel wat mislukte beelden aan overhoudt), maar dus tijd gespaard nadien. Dat experimenteren is overigens de reden waarom ik best nog veel kliks haal op een avond. Het toevoegen van die reflecties “on the fly” is tricky business want heel onvoorspelbaar, dus zeker niet weggelegd voor fotografen die schrik hebben om beslissende momenten te missen.

Voorbeeldje van reflecties zonder photoshop of nabewerking…

Laatste stap is dan het aanmaken en doorsturen van de downloadlinks zodat Silke en Esther, het communicatie-team van Het Depot, ‘s ochtends de beelden kunnen downloaden en gebruiken. Intussen ben ik ook gewoon dat ik dan in de loop van de ochtend of voormiddag een aantal meldingen krijg van mijn Instagram en Facebook omdat ik “getagged” werd in die foto’s. Maar in alle eerlijkheid doet die notificatie me ook elke keer nog een heel klein beetje kippenvel krijgen en geeft ze me vooral de energie om één of twee nachten later hetzelfde liedje te herhalen. Idem voor de prints die ik steevast laat maken van mijn favoriete concerten en foto’s: daar doen we het voor! De ongemakken en lastige momenten neem ik er met plezier bij!

C U Soon!

Roel