Techniek-twijfel

Tegenwoordig is er van drie dingen een overvloed: tijd voor zelf-reflectie, tijd om door je foto-archief te zitten grasduinen en zin om nieuwe projecten te starten. Dat laatste heb ik intussen, heel voorzichtig, gedaan binnen de mate van het mogelijke: volg zeker deze blog en mijn sociale media voor een zelfportretje op tijd en stond. Die eerste twee dingen doe ik dus ook meer dan mijn lief is en ze gaan vaak hand in hand.

Bij dat grasduinen door het foto-archief merk je vaak hoe sterk je stijl geëvalueerd is in de loop der jaren. Weinig fotografen zullen na ettelijke jaren nog even fier zijn op hun studenten-portfolio dan toen ze afstudeerden en dat is maar goed ook. Technologie evolueert en idem voor onze kijk op de wereld. Zelf merk ik dat de beelden op pakweg mijn eigen website ook steevast dateren van maximaal een jaar of twee, drie geleden. Het recentste werk is het werk waar ik me met andere woorden het meest mee vereenzelvig. (Lees verder onder de foto!)

Maar toch durft een mens af en toe eens twijfelen… Vooral bij het zien van enkele portretreeksen in mijn archief van pakweg een tiental jaar geleden, begin ik meer en meer zin te krijgen om terug die stijl te kiezen. Waar ik mijn portretsessies op locatie tegenwoordig altijd aanpak met natuurlijk licht, dus zonder zelf lampen of flitsers toe te voegen, was dat vroeger wel anders. Toen zat in mijn fototas altijd minstens één extra lichtje of flits dat zonder uitzondering gebruikt werd bij een sessie. De locatie-keuze gebeurde zelfs in functie daarvan: liefst niet te veel omgevingslicht zodat ik zelf het kunstmatig toegevoegde flits-licht volledig onder controle kon houden.

Ik weet niet zeker waarom ik meer en meer begon te werken met enkel het beschikbare licht, maar de praktische kant had daar zeker iets mee te maken. Vroeger trok ik naar elke fotosessie met twee zware fototassen (en dus meestal met de wagen), tegenwoordig vertrek ik met een klein rugzakje op mijn rug en dus ook vaker met de fiets: lekker licht en meer bewegingsvrijheid. Een andere reden was ongetwijfeld ook dat ik op een bepaald moment gewoon “iets anders” wou, want na een tijdje ben je uitgekeken op je eigen stijl en wil je iets nieuws proberen. Evoluerende stijl, remember? (Lees verder onder de foto’s)

Voor wie technisch niet helemaal mee is: hierboven twee voorbeelden. Allebei gemaakt op exact dezelfde locatie. De ene met natuurlijk licht (de dame met het jeans-vestje), de andere met eigen kunstlicht (het meisje met de bolletjesjurk).

Hoewel ik moet toegeven dat ik helemaal geen zin heb om opnieuw te beginnen sleuren aan zware tassen vol materiaal, is het wel zo dat ik die look van kunstlicht op locatie ook wel een beetje begin te missen in mijn portfolio. Je mag er dus alvast zeker van zijn dat een aantal van de zelfportretten die eraan komen die richting zullen inslaan. Maar wat denken jullie: ook op locatie terug wat meer kunstlicht, of toch maar blijven bij de natuurlijke look?

Ik ben alvast benieuwd!

Stay safe / sane!

Roel