Verouderde technologie
Onlangs schreef ik hier een artikel over de moeilijke keuze rond welke camera ik telkens mee wil op vakantie. Die vakantie zit er intussen al even op, dus hoog tijd om het te hebben over wat ik dit jaar meesleurde aan fotomateriaal.
Zoals altijd wordt de keuze bepaald door de praktische beslommeringen: hoeveel gewicht en plaats wil ik opofferen? We gaan steevast op surftrip met de wagen, dus in principe kan er wel wat mee, maar toch probeer ik de fototas zo beperkt mogelijk te houden. Toegegeven: dat is dan vooral omdat ik weet dat fotograferen en surfen moeilijk te verenigen zijn. Bij een gewone citytrip is de keuze om weinig fotomateriaal mee te nemen heel wat lastiger, maar op surfvakantie weet ik uit ervaring dat er in de praktijk veel minder gelegenheid is om er met de camera op uit te trekken. (Lees verder onder de foto!)
Nikon D800 met 24-70mm objectief
Dit jaar besloot ik om mijn Nikon D800 mee te nemen met een 24-70mm zoomlens. Die camera wordt voor mijn dagelijkse fotografiewerk nooit meer gebruikt en hou ik dus eigenlijk vooral nog bij als backup en omdat ik er geen afstand van kan doen. Een camera meenemen op vakantie en dus ook geregeld moeten achterlaten in een bungalow op de camping houdt nu eenmaal een bepaald risico in. Daarom voel ik me altijd veiliger wetend dat ik geen vitaal onderdeel van mijn materiaal verlies moest een of andere onverlaat ons huisje leegplunderen.
De keuze om mijn Nikon reflexcamera mee te nemen en niet mijn Sony mirrorless (waar ik al mijn opdrachten mee doe) maakte de verdere materiaalkeuze ineens heel makkelijk: al mijn Nikon-lenzen heb ik al verkocht bij mijn switch naar Sony. De enige Nikon-lens die ik nog heb is de 24-70mm: die lens is voldoende “all-round” om in noodgevallen ook de meeste opdrachten mee te kunnen doen, en is dus de enige Nikon-lens die ik nog wil bijhouden. Ergo: het is ook de enige optie die nog mee kon op vakantie. (Lees verder onder de foto!)
Nikon D800 met 24-70mm objectief
Naast het feit dat die Nikon-combinatie door mij gemist zou kunnen worden, speelde ook de degelijkheid wel een rol bij mijn keuze. De combinatie van zon, zee en zand zijn nefast voor elke camera, maar iets zegt me dat de oerdegelijke reflexcamera hier toch net een streepje voor heeft op de wel erg fragiele Sony toestellen. Beide fabrikanten beweren dat hun toestellen volledig “weather-proof” zijn, maar ik ben er zeker van dat de Nikon veel meer mishandeling kan weerstaan: dat ding voelt gewoon aan als een baksteen in je handen. Kortom: voor deze vakantie was de Nikon gewoon de beste keuze.
En daar heb ik eerlijk gezegd geen moment spijt van gehad. Zoals ik al had verwacht heb ik heel weinig gefotografeerd en de momenten waarop dat wel gebeurde voelde ik me op geen enkel moment beperkt door mijn materiaal. Niet dat ik daar ooit last van heb, integendeel: ik ervaar eventuele beperkingen altijd eerder als een creatieve uitdaging dan als een beperking. Dat wil echter niet zeggen dat die beperkingen er niet zijn. Het was intussen al een jaar of twee geleden dat ik nog gefotografeerd had met een reflexcamera en eerlijk gezegd voelde dat aan als een serieuze stap terug in de tijd. Ik heb lang gevonden dat de mirrorless-technologie heel veel nadelen heeft maar na twee weken terug met een reflexcamera te fotograferen ben ik volledig van mening veranderd: reflexcamera’s zijn helemaal achterhaald! (Lees verder onder de foto!)
Een van de vele zonsondergangen gefotografeerd met de D800
Onlangs schreef ik dat ik weer geregeld analoog fotografeer, onder andere om terug dat “ambachtelijke” gevoel te hebben. Geloof het of niet, maar zelfs met een digitale reflexcamera had ik bij momenten terug hetzelfde gevoel! De autofocus lijkt ineens tergend langzaam, de optische zoeker toont niet de uiteindelijke foto, laat staan de wijzigingen in belichting en scherptediepte bij het aanpassen van je instellingen en het ding weegt letterlijk een kilo of twee! Allemaal dingen die je ook ervaart als je weer analoog fotografeert: zwaarder, trager en achterhaald. (Lees verder onder de foto!)
Sfeerbeeld op het strand met de Nikon D800
Je zou dus verwachten dat ik na deze fotografie-openbaring klaar ben om ook mijn laatste reflexcamera vaarwel te zeggen, maar niks is minder waar, integendeel! Vanaf nu behoort mijn Nikon D800 dan wel definitief bij mijn “oude camera’s” en niet meer bij mijn actieve uitrusting, maar net daarom apprecieer ik hem zoveel meer! Want alle redenen die ik eerder had om af en toe weer analoog te fotograferen, zijn nu ook redenen om weer met de reflexcamera te werken! Voor het overgrote deel van mijn opdrachten zijn de betere specificaties van mijn Sony materiaal intussen onmisbaar geworden, maar mijn vrij werk en persoonlijke projecten? Daar kan ik me best voorstellen dat in sommige gevallen het “reflex-gevoel” de bovenhand zal krijgen en me doet teruggrijpen naar de achterhaalde technologie…
En uiteindelijk is dat de enige juiste manier: elk project brengt vereisten met zich mee die op hun beurt de materiaalkeuze bepalen. Als het resultaat van die vereisten dan betekent dat de verouderde technologie de betere keuze is, so be it!
Stay safe / sane!
Roel