Zonsondergang

Het zit er weer op, het surftripje. Begin juli is traditioneel onze gezinsvakantie en die gaat steevast richting Franse Atlantische kust om te surfen. Maar de surf-microbe heeft me zo hard gebeten dat ik in de mate van het mogelijke in mijn eentje nog eens terug de golven ga opzoeken “buiten het hoog-seizoen”. In mijn eentje niet zozeer uit principe, maar surfen is nu eenmaal een sport die niet iedereen aanspreekt. En ofwel berg je dan je eigen ambities op en zoek je een ander tijdverdrijf, ofwel ga je er helemaal voor met als gevolg dat je dat dan in je eentje moet doen. Ik word er ook niet jonger op en kies dus voor dat laatste: ik wil beter leren surfen en dat doe je maar op één manier, namelijk door te oefenen. En dat heb ik dus net weer een week lang gedaan. (Lees verder onder de foto!)

Intussen is de ergste spierpijn voorbij en zijn de foto’s verwerkt. Zoals ik eerder al schreef zijn fotografie en surfen moeilijk te verenigen: camera’s reageren niet al te best op zand en zout water, dus ook daar is het kiezen of delen. Bij de laatste tripjes ging er wel een GoPro action-cam mee, maar zelfs dat is in de praktijk vaak te veel gedoe. Meestal gebruik ik die dan ook enkel als de condities zelfs voor een beginnende surfer zoals ik geen al te grote uitdaging vormen. Met andere woorden: als de golven klein en clean zijn. De GoPro beelden van afgelopen week moet ik wel nog verwerken, maar die krijg je sowieso eerder te zien op mijn Instagram dan hier. Hint hint.

Verder bleef ook deze keer de rest van de fotografie beperkt tot wat sfeerbeelden, enkele portretjes van kennissen en vrienden ter plaatse (die heb je nog tegoed) en de klassieke zonsondergangen. Bij die zonsondergangen heb ik trouwens altijd een dubbel gevoel. (Lees verder onder de foto!)

Eerst en vooral kost het best veel moeite om na een lange en zware dag surfen je camera boven te halen om terug richting strand te trekken. Weinig mensen kunnen zich voorstellen hoe fysiek surfen is. ‘s avonds ben ik dan ook zonder uitzondering doodop en zou ik liefst gewoon op een terras blijven zitten, al dan niet voorzien van pint of cocktail. Maar toch is er altijd een stemmetje dat me terug richting zee en strand roept. Bij elke foto die ik maak bij zonsondergang heb ik het gevoel dat ik hem al honderd keer gemaakt heb, en waarschijnlijk is dat ook gewoon zo, het bewijs zie ik steevast in mijn foto-archief. Maar toch moet ik afdrukken, elke keer opnieuw. In de hoop dat het deze keer WEL een uniek beeld oplevert? Waarschijnlijk.

Maar waarschijnlijk zit het dieper. De sfeer bij zo een zonsondergang op het strand is best ook wel uniek. Het is natuurlijk ook gewoon heel erg mooi met al die kleuren, maar het roept, althans bij mij, ook een sterk gevoel van melancholie op. Een vakantie is jammer genoeg een eindig gegeven en ‘s avonds word ik me er dan pijnlijk van bewust dat er weer een dag moet afgevinkt worden. Weer een dag dichter bij het einde, of je dat nu wil of niet. Het moment bij uitstek dus om terug te blikken op de dag en alles op een rijtje te zetten. Ook vaak het moment waarop de meer existentiële vragen bovenkomen. Het moment waarop je je bewust wordt van hoe absurd de dagelijkse rat-race eigenlijk is en waarop je beseft hoe verkeerd je prioriteiten in het leven soms liggen. Het moment waarop je je voorneemt om “vanaf nu de prioriteiten anders te leggen”. Een voornemen dat meestal nog minder lang duurt dan dat om meer te sporten vanaf nieuwjaar… (Lees verder onder de foto!)

Kortom: op het eerste zicht mogen die zonsondergangen dan wel eenheidsworst lijken, ze blijven voor mij een vastgelegde herinnering aan de krachtigste momenten van een surftrip. En dat is tenslotte toch waar fotografie om draait…

C U Soon,

Roel