Macro-gemis
Ik ben altijd van het principe geweest dat je als fotograaf geen bergen duur fotomateriaal nodig hebt om goeie foto’s te maken. Ik geloof nog altijd sterk in dat uitgangspunt. Mijn standaard uitrusting past tegenwoordig in één klein rugzakje voor vrijwel elke opdracht. Ik laat opdrachten productfotografie dan even buiten beschouwing, want die zijn gewoon van nature wat veeleisender op vlak van materiaal: je hebt achtergronden, ondergronden en flitslicht nodig om een doorsnee item op zijn best weer te geven. (Lees verder onder de foto!)
Maar bij een opdracht portretfotografie of ander reportagewerk, kom ik meestal toe met de absolute basis: één camera en drie lenzen: een groothoek (24mm), een standaardlens (50mm) en een lichte telelens (85mm). Strikt genomen zou ik die drie lenzen zelfs kunnen vervangen door één zoomlens met hetzelfde bereik, maar de scherpte en lichtsterkte van aparte vaste lenzen is veel beter vind ik. Maar daarmee is meteen de hele opsomming van mijn uitrusting klaar. Want hoewel ik nog één oudere camera heb met één zoomlens als reserve (je weet maar nooit), heb ik verder alles wat ik aan “overtollig materiaal” had van de hand gedaan. (Lees verder onder de foto!)
Die uitverkoop begon al toen ik enkele jaren geleden switchte van een Nikon reflexcamera naar het Sony mirrorless systeem. In het begin was er nog wat wantrouwen naar dat nieuwe systeem, maar al snel bleek dat de Nikon-spullen enkel stof lagen te verzamelen. Van zodra ik me daar bewust van was, ben ik dus begonnen met spullen weg doen. Op die ene camera en zoomlens na dus. En daar heb ik tot vandaag nog geen minuut spijt van gehad. Hoewel?
Eén item mis ik tegenwoordig meer en meer: mijn macrolens. Ik ben niet het type fotograaf dat vliegjes op bloemen en dat soort typische macrofotografie wil doen, maar geregeld is het toch wel leuk om heel erg dicht op je onderwerp te kunnen kruipen voor een origineel standpunt. Jammer genoeg kan ik met mijn huidige lenzen net niet dicht genoeg bij komen voor de beelden die ik soms zou willen maken. Ergo: dik tegen mijn zin zie ik mezelf toch weer investeren in een nieuwe macro-lens. Waarom tegen mijn zin? Omdat ik dan het gevoel heb dat ik mijn eigen principes niet naleef. Maar alles voor de fotografie, toch?
Dat macro-lens-gemis was trouwens ook vandaag weer duidelijk toen ik wat foto’s wou maken van mijn plantjes voor mijn Instagram-feed. Voor online gebruik kan je natuurlijk je foto’s digitaal wat bijsnijden om zo alsnog wat “dichter” te komen, maar met een macrolens zou het toch beter…. Waarmee meteen de “ik heb meer materiaal nodig voor betere foto’s”-val perfect geïllustreerd is.
Geheel terzijde: wie me kan helpen om de namen van mijn plantjes te achterhalen: geef zeker een seintje!
Stay safe / sane!
Roel