Nieuw persoonlijk werk
Het zat er al even aan te komen, het werd al een tijdje overwogen: een nieuw persoonlijk project! Zoals het in het verleden ook al vaak ging met dergelijk vrij werk, zou ik ook nu eindeloos kunnen blijven piekeren over hoe en wat, maar uiteindelijk moet je er gewoon voor gaan. Deze keer maakt heel de COVID-situatie het er niet makkelijker op want zowat alle sociaal contact is nog uit den boze. Het woord “persoonlijk” in “persoonlijk werk” wordt hierdoor nu wel erg letterlijk, want ik ga voor zelfportretten deze keer. (Lees verder onder de foto!)
Diep in de jungle…
En dat is dan ook zowat het enige wat al vastligt. De stijl en inhoud laat ik aan de inspiratie van het moment over en ik leg mezelf dus niet al te veel regels op. Het zal sowieso geen makkelijke opdracht worden, want als er één ding is waar ik een hekel aan heb, dan zijn het selfies en zelfportretten (OK, dat waren er dus twee). Maar net dat is de belangrijkste reden voor een nieuw project: constant willen bijleren en nieuwe dingen proberen. Mijn ervaring met zelfportretten is heel erg beperkt, dus daar ligt nog wel wat kennis en ervaring voor het rapen denk ik.
Het begint al met de technische uitdagingen. Als fotograaf ben ik gewoon mijn onderwerp te kunnen zien in de zoeker, maar dat is bij een zelfportret uiteraard heel wat minder evident. Dingen zoals het bepalen van een compositie en scherpstelling en belichting controleren zijn heel wat minder evident als je onderwerp, in dit geval ik zelf dus, niet in beeld is als je door de camera kijkt. Er zijn natuurlijk wel een aantal manieren om die problemen op te lossen en net daar ligt de uitdaging van dit project op technisch vlak.
Voor dit eerste zelfportret met gitaar was dat dan ook de eerste en enige zorg: hoe ga ik dit technisch aanpakken? Werk ik met manuele scherpstelling op een vast punt, of laat ik de camera automatisch scherpstellen met behulp van onderwerps- of gezichtsherkenning? Gebruik ik de zelftimer of een afstandsbediening? Hoe beoordeel ik de compositie? Er zijn dus wel wat opties om de technische uitdagingen mee op te vangen en een aantal van die basis-problemen zijn bij deze alvast opgelost dankzij dit eerste zelfportret.
Ik heb hier resoluut ervoor gekozen om de moderne technologie maximaal te gebruiken. Ik heb mijn camera gekoppeld aan mijn smartphone waardoor ik die niet alleen kon gebruiken als afstandsbediening, maar ik kon ook meteen de compositie beoordelen zonder telkens eerst een testfoto te moeten maken. Om mezelf de tijd te geven om de smartphone uit beeld te houden gebruikte ik ook de zelftimer. De scherpstelling bepalen was al bij al nog het lastigste omdat dat niet zomaar kan vanop de smartphone (althans niet met de app die ik gebruikte). Uiteindelijk stelde ik op voorhand het punt in waar mijn gezicht min of meer zou terechtkomen, de camera was daarna (met wat hulp en de juiste settings) slim genoeg om effectief op mijn gezicht scherp te stellen. (Lees verder onder de foto!)
Geen jungle, gewoon een paar plantjes…
Overigens, nu de technische spits eraf is, vervallen voor mij ook meteen alle excuses die ik voordien altijd voor mezelf maakte om toch maar geen zelfportret te moeten maken. Want net die technische details waren voor mij de reden om er zeker niet aan te beginnen. Te veel gedoe. Maar nu dat al bij al wel lijkt mee te vallen, zijn er geen excuses meer. Vanaf nu zal het dus een uitdaging worden om ook inhoudelijk met iets leuks voor de dag te komen. Ook weer door de technische beslommeringen zal een zelfportret altijd wel geposeerd zijn, maar ik ga alvast op zoek naar manieren en situaties die enerzijds voor een min of meer interessant zelfportret kunnen zorgen en die toch natuurlijk overkomen. Nu ik dat zo uitschrijf en herlees, word ik me pijnlijk bewust van de uitdaging die daarmee gepaard gaat.
Maar we zien wel hoe het loopt. Eén zelfportret per keer…. Intussen ga ik er wel van uit dat jullie het laten weten als jullie genoeg van me hebben, ok?
Stay safe / sane!
Roel